Δευτέρα 11 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς».
Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης
Δευτέρα πρωί πρωί και έχω να πάω ……..παντού. Το θέμα είναι πως μου αρέσει να πηγαίνω παντού αλλά όχι τις Δεύτερες συνήθως. Ειδικά αυτή τη Δευτέρα είμαι βαριά και δυσκίνητη. Νυστάζω και θέλω να μαγειρέψω κάτι ζεστό , νόστιμο και να σκεφτώ ελάχιστα. Οξύμωρο! Συνήθως όταν έχω να κάνω πολλά είναι που σκέφτομαι λιγότερο αλλά σήμερα θα ήταν πραγματική επιτυχία να έκανα λίγα και να σκεφτόμουν ακόμη λιγότερα. Δεν τολμώ να ανοίξω το ημερολόγιο μου ενώ γελάω στον εαυτό μου με την ιδέα πως σήμερα έχω προγραμματισμένο και ένα δίωρο στο γυμναστήριο. Αλήθεια γιατί πρέπει να πηγαίνω γυμναστήριο; Γιατί θέλω να είμαι υγιής και καλαίσθητη. Δεν είμαι ; Ποιος μου εγγυάται πως αυτό δεν μπορεί να ισχύσει αν δε γυμνάζομαι; Είναι ένα ακόμη πρέπει στα τόσα. Αν ήταν τα θέλω περισσότερα, σκέφτομαι, κάποια πρέπει θα είχαν σίγουρα την αξία guest star στη ζωή μας.
Κατεβαίνω αργά τις σκάλες και θέλω σχεδόν να κάτσω στα σκαλοπάτια. Ας κάτσω λοιπόν, γιατί όχι. Κάθομαι 20 λεπτά, 20 ολόκληρα λεπτά. Ποτέ δεν είχα κάτσει σε αυτά τα σκαλοπάτια και τους άξιζαν κάποια λεπτά. Σε αυτά τα λεπτά κατάφερα και δε σκέφτηκα απολύτως τίποτα. Μέσα στην καπιτονέ, γυαλιστερή, μπεζ ολόσωμη πιτζάμα μου, έμεινα ζέστη και ξέγνοιαστη για 20 ολόκληρα λεπτά. Θυμήθηκα για λίγο την κουβέντα που είχα τρεις μέρες πριν με την μαθήτρια που θα αναλάμβανα να διδάξω. Λεπτά μετά την κουβέντα μας περί προγραμματισμού ωρών και ημερών παρακολούθησης των μαθημάτων, ξεκίνησε να μου εξιστορεί πόσο δίσταζε να ακολουθήσει το όνειρο της ενώ στα χέρια της διέκρινα όλη την κούραση και την αγωνία των λάθος κατ’ εκείνη επιλογών της. Άκουσα τόσα πολλά και κατέληξα σε κάτι τόσο δα σύντομο: δεν πήρε ποτέ το χρόνο και το χώρο που ήταν απαραίτητος για να δει και να αποφασίσει.
Σηκώνομαι, κατεβαίνω τα σκαλιά και στέκομαι στη μέση του σαλονιού λες και το σπίτι μου είναι δαιδάλωδες και δεν μπορώ να αποφασίσω προς τα που να πάω. Στέκομαι σχεδόν ακίνητη για λίγη ώρα και περιμένω να δω τι θα μπορούσε να μου τραβήξει το ενδιαφέρον εκείνη τη στιγμή. Πέφτει το μάτι μου στο κουτί πλάι στο πιάνο. Το δώρο εκείνο. Το κουτί που είχε στο περιτύλιγμα του όλη την αγάπη του κόσμου. Θυμάμαι στα μάτια τους την αγάπη να ξεχειλίζει όσο ξετύλιγα και ξετύλιγα. Και τα παπούτσια μέσα ….. Αχ, αυτά τα παπούτσια! Κροκό λαδί δέρμα, με κόκκινο δερμάτινο σιρίτι γύρω γύρω και κόκκινο πάτο. Ένα ζευγάρι γόβες, μούρλια ! Μήπως να τις φόραγα όλη μέρα σήμερα? Αυτό κάνω. Τις φοράω και τραβάω προς τη ντουλάπα. Ξεκρεμάω από μέσα το oversized χακί κασμιρένιο σακάκι, το ρίχνω στις πλάτες μου και βγαίνω στο μπαλκόνι. Ξαναθυμάμαι την κοπέλα. Νομίζω της είπα κάτι πολύ λιγότερο από αυτό που έπρεπε.
Γυρνάω πάλι μέσα. Ακουμπώ τα χέρια μου στο πάγκο της κουζίνας και μαγειρεύω κάτι γρήγορο και αγαπημένο. Αυγά, τηγανίτες πατάτες και χωριάτικα λουκάνικα. Ανοίγω ένα μπουκάλι ροζέ κρασί και γεμίζω το ποτήρι. Τρώω αργά και απολαμβάνω κάθε μπουκιά, ντυμένη. Είμαι ντυμένη με το κασμιρένιο σακάκι μου και τις υπέροχες λαδί γόβες μου. Είμαι έτοιμη να κάνω το σωστό, να τολμήσω ένα ακόμη τελευταίο, όπως κάθε φορά λέω, πρέπει. Νιώθοντας υπέροχη μέσα στην εικόνα μου και πιο τολμηρή από ποτέ, αντικρίζω τον εαυτό μου στο καθρέφτη και μου γνέφω καταφατικά. Αρπάζω το τηλέφωνο και την καλώ. Μου απαντάει. Ήθελα να της πω πως κοιτώντας καλά στα μάτια όσους αφιερώνουν ώρα για την ίδια, θα δει πως ότι θέλει το έχει ήδη βρει. Τα υπόλοιπα πρέπει ή μη είναι μόνο όλα όσα χρειάζονται για να γραφτεί η ιστορία. Τελικά σήμερα πήγα λίγο πιο κοντά στην αλήθεια μου. Από αύριο μπορώ πάλι να πάω παντού.
AUTUMN 2021
No comments:
Post a Comment