Ή μήπως απλώς, άνθρωπος;

 Παρασκευή 29 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης

Συχνά παίρνω τον καφέ μου στο μικροσκοπικό μαγαζάκι με τη καλλιγραφική ταμπελίτσα σε χρώμα μέντας, καφετιά γραμματοσειρά και εφέ σκίασης. Μου αρέσει να πηγαίνω εκεί όταν θέλω να είμαι κάπου μόνη μου. Ένα δύο μόνο τραπεζάκια έξω, κάτω από την καφέ μπεζ ριγέ τέντα και τρία τέσσερα μέσα είναι υπεραρκετά να καλύψουν το ανακυκλώσιμο κοινό από υπνωτισμένες πρωινές φιγούρες που ζητούν λίγο να ξαποστάσουν από την κούραση που τους προκάλεσε το απότομο και συνάμα εκνευριστικό πρωινό τους ξύπνημα. Κάποιοι καταναλώνουν μια καλή ποσότητα καφέ και αποταμιεύουν ή καπνό τσιγάρου είτε φρέσκο αέρα και κάποιοι άλλοι καταναλώνονται σε βαθυστόχαστες σκέψεις με κάθε τρόπο. 

Εγώ απλά βρίσκομαι. Μέσα στα μάλλινα ρούχα μου, καμουφλαρισμένη σχεδόν σα να μη φαίνομαι, το χειμώνα πιάνω έξω, το γωνιακό τραπεζάκι με τη μία καρέκλα λες και το έχω παραγγείλει από καιρό μονάχα για μένα. Το κρύο κάποιες φορές είναι τσουχτερό και την ισορροπία φέρνει ένα καυτό ρόφημα ή μια σόμπα που δουλεύει κατά περίπτωση. Το καλοκαίρι σταματάω μόνο για να σβήσω τη δίψα μου με τη σπεσιαλιτέ του μαγαζιού, τη σπιτική του λεμονάδα με δυόσμο και μαστίχα. Σήμερα προετοιμάζομαι για τον χειμώνα που δείχνει τα δόντια του αυτό το ψυχρό Παρασκευιάτικο πρωινό. Είναι όμως και το οικείο πια στιγμιότυπό μιας παράστασης που το πριν της και το μετά μπορώ να το προσεγγίσω κατά βάση με τη φαντασία μου. Λαμβάνει χώρα συγκεκριμένες μέρες και ώρες και οι πρωταγωνιστές σταθερά οι ίδιοι, μία καθαρίστρια και ένας ισχνός νέος. Έχει καλτ χαρακτήρα , χωρίς κάποιο ιδιαίτερο σενάριο, εντυπωσιακές ερμηνείες ή σκηνοθεσία, όμως καταφέρνει να γίνεται τόσο συνηθισμένη η μη πλοκή του, που απλά το ότι εμμονικά συμβαίνει γιατί πως αλλιώς άλλωστε, το κάνει εθιστικό στην επανάληψη.

Μια λοιπόν ακόμη από τις πολλές Παρασκευές που εγώ φοράω κάτι από τα πολύ αγαπημένα και ο νεαρός στη θέση του, πιστός παρατηρητής. Πλεκτές, σκούρο πράσινο, κάλτσες λίγο πάνω από το γόνατο, ντενίμ, χακί με πιέτες σορτς και oversized γκρι φούτερ με πράσινες πλεκτές, η κουκούλα και οι μανσέτες. Μποτάκια army style, χακί, μυτερά με τακούνι στιλέτο και σφιχτά κορδόνια ολοκληρώνουν τη Hard Rock για σήμερα εμφάνισή μου. Ο νεαρός με το κατάλευκο δέρμα και με τα γυαλιστερά, κατάμαυρα, καλοχτενισμένα, σε χωρίστρα μαλλιά, βρίσκεται σε διαγώνια θέση από εμένα, στην είσοδο της άοσμης, άχρωμης παλιάς πολυκατοικίας, αδιάφορου αρχιτεκτονικού ενδιαφέροντος. Καθιστός, σε ένα αυστηρό πλαίσιο, με την πλάτη ίσια, τα πόδια κολλημένα, στιβαρά και τα χέρια σταυρωμένα σε τιμωρία παρατηρεί επίμονα και με τρομακτική προσήλωση μια καθαρίστρια σε μαύρο φόρεμα με άσπρο γιακά. Μια μεγάλη κακόγουστη πινακίδα στην ταράτσα της πολυκατοικίας γράφει “Σχολή Φωτογραφίας”, χωρίς να φέρει τίτλο ή επωνυμία. Εδώ και ενάμιση σχεδόν χρόνο τώρα , την ίδια ώρα, στην ίδια θέση ο νέος παρατηρεί την καθαρίστρια η οποία ευλαβικά καθαρίζει με ένα βρεγμένο πανί, ένα ένα τα φύλλα μερικών μεγάλων τροπικών φυτών στην είσοδο της πολυκατοικίας. Τριγύρω του υπάρχουν παγκάκια από λευκό μπετό, σχεδόν πάντα άδεια. Κόσμος, πιθανόν συμμαθητές, νεαροί και νεαρές, μπαίνουν, βγαίνουν αλλά δε στέκονται. Φαίνονται βιαστικοί, ενώ εκείνος ποτέ. Εκείνος πάντα ήρεμος, απαθής, αεικίνητος και τα μάτια του πάντα να ακολουθούν τις κινήσεις της κυρίας να περιποιείται τα φυτά. Νιώθει αγαλλιασμένος και φανερά συνεπαρμένος. Είναι κάποιος φοιτητής φωτογραφίας που αποτυπώνει την αξία της στιγμής μέσα από τον φωτογραφικό φακό του μυαλού του; Είναι απλά ένας περαστικός που ψάχνει να βρει ένα σπίτι να στεγάσει την ψυχή του; Ένας περιπλανώμενος συλλέκτης στατιστικών υποδειγμάτων επανάληψης της καθημερινότητας όλων μας; Ή μήπως απλώς, άνθρωπος;

AUTUMN 2021