Τόλμα το! Ειναι μόνο Τρίτη ακόμα……

Τρίτη 12 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης

Μπαίνω στη μεγάλη αίθουσα. Τα φώτα λιγοστά, η ατμόσφαιρα Μποκέ. Τι ακριβώς διαδραματίζεται και ποιοι συμμετέχουν, αόριστο. Ο χώρος μυρίζει καπνός ανακατεμένος με βανίλια και φασκόμηλο. Σκιές από φιγούρες που πάνε και έρχονται, ψιθυρίσματα που ακούγονται σα να έρχονται από τον βυθό. Καταλήγουν να είναι σαν αέρινες λέξεις που τις φωνάζαν προτού τις αποδυναμώσει η μακρά διαδρομή που είχαν να διανύσουν. Σα να κρατούν κάποιο επτασφράγιστο μυστικό τα πρόσωπα, αλληλεπιδρούν μονάχα μεταξύ τους και με τα χέρια τους στέλνουν και παίρνουν πίσω τους ενέργεια. Αυτή είναι η αλήθεια. Μένεις με την εντύπωση πως κάποιοι συμμετέχουν σε κάποιο ενεργειακό είδος παιχνιδιού όπου μέχρι να σφυρίξουν το τέλος του κανείς δεν αποσπάται από κανενός είδους εξωτερικό ερέθισμα. 

Εγώ βρίσκομαι εκεί ύστερα από ένα απρόσμενο κάλεσμα. Είμαι σχεδόν πάντα καχύποπτη και συγκρατημένη σε καλέσματα αγνώστου προελεύσεως αλλά δελεάζομαι όταν το ένστικτό μου με καθοδηγεί στην πηγή τους. Ετσι έγινε κατόπιν εκείνης της πρόσκλησης που έλαβα από κάποια κύρια, με ονοματεπώνυμο και θέση στη διοίκηση του συγκεκριμένου θεάτρου, για μία ευ όλης της ύλης κουβέντα γύρω από μια πιθανή συνεργασία. Με θεατρικά κείμενα δεν είχα ασχοληθεί ποτέ ούτε καν είχα σκεφτεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο απόδοσης του γραπτού μου λόγου, ο οποίος ωστόσο ξεκάθαρα δεν ήταν ποτέ δημοσιογραφικός, πολιτικά ορθός και συντακτικά άρτιος. Σε εκείνη την ποιητική βραδιά, κάποια τυχαιότητα, μία σύμπτωση και ενώ προλόγιζα ποιητικά και απήγγειλα λογοτεχνικά, κάποιος, σε κάποιον άλλο και τελικά στην συγκεκριμένη κυρία ανέφερε πως εγώ, θα μπορούσα ίσως να δουλέψω πάνω σε κάποιο θεατρικό κείμενο. Έδειξα σεβασμό, υπακοή και ταπεινοφροσύνη όταν ήρθε η ώρα των λεπτομερειών, της περιγραφής και της τελικής πρότασης. Ωστόσο από το πρώτο δευτερόλεπτο που μπήκα στον χώρο, όσο περίμενα να καθίσω σε ένα γραφείο που δεν μπόρεσε ποτέ να γίνει κάτι άλλο από καμαρίνι και μέχρι όταν άλλαξα τον αέρα μου πατώντας και τα δύο μου πόδια στο πεζοδρόμιο, ήξερα πως δεν ανήκα εκεί. 

Και πιο πίσω ακόμη, στις φορές που ως θεατής επισκέφτηκα μία παράσταση, την ώρα που με κέρδιζε, αν και σπάνια , το έργο, δεν έπαυαν να μου ξενίζουν όλα. Ένιωθα πως όλα προέρχονταν από ένα σύμπαν έξω από το δικό μου αν και το δικό μου είναι συχνά έξω από πολλών άλλων. Ήμουν φτιαγμένη αλλιώς, με τις αδυναμίες μου και τις υπεροχές μου σε σχέση με τον χώρο. Εγώ στο θέατρο μοιάζω σαν κυριλέ κομουνιστής και σαν μποέμ δεξιός μαζί. Μπορούν να συμβούν αλλά ελλοχεύουν τον κίνδυνο της λογοκρισίας. Αυτό ακριβώς είπα λίγα λεπτά πριν,  ότι δηλαδή κινδύνευαν να λογοκριθούν, που κάποιος με πιο κινηματογραφική οπτική της τέχνης του θεάματος θα προσπαθούσε να σταθεί και να αποδώσει λιγότερο θεατρικά από ότι στο θέατρο και στους ανθρώπους του αξίζει, την τέχνη αυτή. Πάντα λειτουργούσα προστατευτικά και σίγουρα αυτό δεν έδωσε ποτέ στα πράγματα της ώθηση που χρειάζονταν για να γίνουν. Όμως τώρα μου ζητούσαν απλά να γίνουν τα πράγματα, να επιβιβαστώ με άλλους μαζί για ένα ταξίδι που οι υπόλοιποι απολαμβάνουν την επανάληψή του ενώ εγώ απλά δεν το είχα ποτέ ονειρευτεί ως προορισμό. 

Αυτά σκέφτομαι όση ώρα βαδίζω για το σπίτι. Αποφάσισα να κάνω τον χρόνο μεγαλύτερο για να χωρέσει όλη η σκέψη. Όυτε λεωφορεία, ούτε ταξί, αφετηρίες και τερματικούς σταθμούς. Τίποτα που μπορεί να αποσπάσει την προσήλωση μου στην απόφαση. Το βήμα σταθερά αποφασιστικό, τόσο αλλιώς από τις ήρεμες, άπνοες ή υπερβολικά νευρικές και σπασμωδικές άλλοτε παρουσίες της σκηνή. Το παρουσιαστικό μου σκληρό, με απουσία πλαστικότητας και εσκεμμένης αδεξιότητας, το αντιλαμβάνομαι σε κάθε του κίνηση ή στάση. Πως θα μπορούσα να τσαλακώσω τη στάση μου στα πράγματα και να φαίνεται αυτό στις γραμμές και στα λόγια; Μέχρι τώρα, μόνο υπονοούσα πως μπορούσα να τσαλακώνομαι εξολοκλήρου, αρκεί να μην το ξέρεις κανείς πέρα από εμένα. Εμένα, που με βρίσκει έξω από το διαμέρισμα της αυθόρμητης νεαράς, μόλις είκοσι επτά ετών καινούριας μου φίλης. Ξαφνιάζεται που με βλέπει χωρίς να έχω πριν ενημερώσει, πάρω έγκριση και με διακριτικότητα συμφωνήσω τη συνάντησή μας. Η αντίδρασή της εκτοξεύει ενθουσιασμό μάλλον παρά ξάφνιασμα. “Επιτέλους!”, λέει και ξέρω πως εννοεί επιτέλους που έκανα ότι μου ήρθε στο κεφάλι. Επιτέλους που από καιρό της έλεγα και τελικά το έκανα, να φορέσω δηλαδή μια μέρα, το λευκό, κλασικό σε γραμμή πουκάμισο του άντρα μου και από πάνω το φαρδύ, άνετο, βαμβακερό, μπλε πουλόβερ που είχαμε μαζί αγοράσει από εκείνο το παραθεριστικό μαγαζάκι σε εκείνο το ταξίδι μας πέρυσι στην Ιρλανδία και τα δύο μαζί ap;a ως φόρεμα. Αυτήν την εμφάνιση αποκάλυψη διάβασε σήμερα, μια μέρα Φθινοπώρου, βροχερή που όμως τόλμησα με τις γάμπες γυμνές πάνω στα λευκά, σατέν, μούσκεμα τώρα, φυλαγμένα από πάντα στο κουτί, αγαπημένα μου mules, η φρέσκια ματιά της φίλης μου. “Τόλμα το!” μου λέει, “τι και αν νιώθεις έξω απ’ τα νερά σου”. “Μόνο εσύ το νιώθεις, κανένας μας άλλος”.

AUTUMN 2021

Μια Δευτέρα με “τα πρέπει” στις τσέπες

Δευτέρα 11 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης

Δευτέρα πρωί πρωί και έχω να πάω ……..παντού. Το θέμα είναι πως μου αρέσει να πηγαίνω παντού αλλά όχι τις Δεύτερες συνήθως. Ειδικά αυτή τη Δευτέρα είμαι βαριά και δυσκίνητη. Νυστάζω και θέλω να μαγειρέψω κάτι ζεστό , νόστιμο και να σκεφτώ ελάχιστα. Οξύμωρο! Συνήθως όταν έχω να κάνω πολλά είναι που σκέφτομαι λιγότερο αλλά σήμερα θα ήταν πραγματική επιτυχία να έκανα λίγα και να σκεφτόμουν ακόμη λιγότερα. Δεν τολμώ να ανοίξω το ημερολόγιο μου ενώ γελάω στον εαυτό μου με την ιδέα πως σήμερα έχω προγραμματισμένο και ένα δίωρο στο γυμναστήριο. Αλήθεια γιατί πρέπει να πηγαίνω γυμναστήριο; Γιατί θέλω να είμαι υγιής και καλαίσθητη. Δεν είμαι ; Ποιος μου εγγυάται πως αυτό δεν μπορεί να ισχύσει αν δε γυμνάζομαι; Είναι ένα ακόμη πρέπει στα τόσα. Αν ήταν τα θέλω περισσότερα, σκέφτομαι, κάποια πρέπει θα είχαν σίγουρα την αξία guest star στη ζωή μας. 

Κατεβαίνω αργά τις σκάλες και θέλω σχεδόν να κάτσω στα σκαλοπάτια. Ας κάτσω λοιπόν, γιατί όχι. Κάθομαι 20 λεπτά, 20 ολόκληρα λεπτά. Ποτέ δεν είχα κάτσει σε αυτά τα σκαλοπάτια και τους άξιζαν κάποια λεπτά. Σε αυτά τα λεπτά κατάφερα και δε σκέφτηκα απολύτως τίποτα. Μέσα στην καπιτονέ, γυαλιστερή, μπεζ ολόσωμη πιτζάμα μου, έμεινα ζέστη και ξέγνοιαστη για 20 ολόκληρα λεπτά. Θυμήθηκα για λίγο την κουβέντα που είχα τρεις μέρες πριν με την μαθήτρια που θα αναλάμβανα να διδάξω. Λεπτά μετά την κουβέντα μας περί προγραμματισμού ωρών και ημερών παρακολούθησης των μαθημάτων, ξεκίνησε να μου εξιστορεί πόσο δίσταζε να ακολουθήσει το όνειρο της ενώ στα χέρια της διέκρινα όλη την κούραση και την αγωνία των λάθος κατ’ εκείνη επιλογών της. Άκουσα τόσα πολλά και κατέληξα σε κάτι τόσο δα σύντομο: δεν πήρε ποτέ το χρόνο και το χώρο που ήταν απαραίτητος για να δει και να αποφασίσει. 

Σηκώνομαι, κατεβαίνω τα σκαλιά και στέκομαι στη μέση του σαλονιού λες και το σπίτι μου είναι δαιδάλωδες και δεν μπορώ να αποφασίσω προς τα που να πάω. Στέκομαι σχεδόν ακίνητη για λίγη ώρα και περιμένω να δω τι θα μπορούσε να μου τραβήξει το ενδιαφέρον εκείνη τη στιγμή. Πέφτει το μάτι μου στο κουτί πλάι στο πιάνο. Το δώρο εκείνο. Το κουτί που είχε στο περιτύλιγμα του όλη την αγάπη του κόσμου. Θυμάμαι στα μάτια τους την αγάπη να ξεχειλίζει όσο ξετύλιγα και ξετύλιγα. Και τα παπούτσια μέσα ….. Αχ, αυτά τα παπούτσια! Κροκό λαδί δέρμα, με κόκκινο δερμάτινο σιρίτι γύρω γύρω και κόκκινο πάτο. Ένα ζευγάρι γόβες, μούρλια ! Μήπως να τις φόραγα όλη μέρα σήμερα? Αυτό κάνω. Τις φοράω και τραβάω προς τη ντουλάπα. Ξεκρεμάω από μέσα το oversized χακί κασμιρένιο σακάκι, το ρίχνω στις πλάτες μου και βγαίνω στο μπαλκόνι. Ξαναθυμάμαι την κοπέλα. Νομίζω της είπα κάτι πολύ λιγότερο από αυτό που έπρεπε. 

Γυρνάω πάλι μέσα. Ακουμπώ τα χέρια μου στο πάγκο της κουζίνας και μαγειρεύω κάτι γρήγορο και αγαπημένο. Αυγά, τηγανίτες πατάτες και χωριάτικα λουκάνικα. Ανοίγω ένα μπουκάλι ροζέ κρασί και γεμίζω το ποτήρι. Τρώω αργά και απολαμβάνω κάθε μπουκιά, ντυμένη. Είμαι ντυμένη με το κασμιρένιο σακάκι μου και τις υπέροχες λαδί γόβες μου. Είμαι έτοιμη να κάνω το σωστό, να τολμήσω ένα ακόμη τελευταίο, όπως κάθε φορά λέω, πρέπει. Νιώθοντας υπέροχη μέσα στην εικόνα μου και πιο τολμηρή από ποτέ, αντικρίζω τον εαυτό μου στο καθρέφτη και μου γνέφω καταφατικά. Αρπάζω το τηλέφωνο και την καλώ. Μου απαντάει. Ήθελα να της πω πως κοιτώντας καλά στα μάτια όσους αφιερώνουν ώρα για την ίδια,  θα δει πως ότι θέλει το έχει ήδη βρει. Τα υπόλοιπα πρέπει ή μη είναι μόνο όλα όσα χρειάζονται για να γραφτεί η ιστορία. Τελικά σήμερα πήγα λίγο πιο κοντά στην αλήθεια μου. Από αύριο μπορώ πάλι να πάω παντού. 

AUTUMN 2021

Το βρόχινο λουλούδι…..

 Παρασκευή 8 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης

Στην μεταξωτή, σαν κόκκινο κρασί, μακριά μου καμπαρντίνα και πάνω στα μαύρα λουστρίνι μυτερά μποτάκια με βυσσινί γούνα να ξεχωρίζει κοντά στις ραφές, κατηφορίζω την κεντρική λεωφόρο της επαρχιακής συνοικίας και ο τόπος μυρίζει υπέροχα. Μοσχοβολάει η πλάση γύρω μου αυτό το φυτό που τόσα χρόνια δεν έχω ανακαλύψει ποιο είναι, ούτε στ’ αλήθεια πιστεύω πως θα μπορούσε να είναι κάτι τόσο ξεχωριστό ή σπάνιο για τον υπόλοιπο κόσμο. Το αστείο μάλιστα είναι πως δε θα έλεγε κανείς ότι το άρωμα αυτό τον ενθουσιάζει, αντιθέτως θα έλεγα, πως μπορεί και να ενοχλεί. Δε θα μπορούσε επίσης να είναι κάποιο φυτό που θα χρησιμοποιούνταν ως συστατικό στοιχείο κάποιου αρώματος εκτός αν ο αρωματοποιός  διέκρινε στην όσφρηση του την ιδιαιτερότητα που κι εγώ διακρίνω σε αυτό. 

Πόσες φορές, σκέφτομαι ενώ επιταχύνω το βήμα μου, πως έχει τύχει κάτι αντικειμενικά μη αγαπημένο, όμορφο, γευστικό ή ευωδιαστό για πολλούς να είναι για κάποια μειοψηφία κάτι φανταστικά υπέροχο. Έτσι συμβαίνει με εμένα κάθε φορά που βρέχει. Λατρεύω το βρεγμένο έδαφος και τις μυρωδιές που αναδεύει, όπως εξάλλου και όλος ο κόσμος, αλλά αγαπώ και τη μυρωδιά του βοτάνου που ανθίζει από το βρόχινο νερό. Κάτι τόσο άγνωστο σε έμενα να μου ζεσταίνει την καρδιά αλλά και τόσα άγνωστα για άλλους τα συναισθήματα που αυτό μου γέννα. Ένα αγόρι πάνω στο ποδήλατό του μιλάει με ένα κορίτσι με τζιν σαλοπέτα και γαλάζια ζωηρά μάτια. Το αγόρι πρέπει να είναι γύρω στα 16 και το κορίτσι κοντά στα 14. Εκείνος την παρατηρεί χαμογελώντας ενώ εκείνη ανταποκρίνεται χαμηλώνοντας το βλέμμα πειράζοντας όλο αμηχανία τα μαλλιά της. Είμαι σίγουρη πως αν τύχει και έχει συλλάβει η όσφρησή τους το “λουλούδι της βροχής”, τότε θα μπορούσαν να συνδέσουν τη μυρωδιά του με αυτή τη στιγμή φλερτ για πάντα. Πόσο μοιάζει το σκηνικό τους βγαλμένο από δική μου εφηβική κινηματογραφική στιγμή!

Πιο κάτω, σε ένα παλαιοπωλείο που δίνει ρετρό διάθεση σε όλη τη γειτονιά, κοντοστέκομαι και χαζεύω ένα κουτί με κάρτες μόδας από την VOGUE και φιγούρες του 19ου και 20ού. Βάζω τα χέρια τις τσέπες και κρυφά σκουπίζω την υγρασία τους από τη φόδρα. Ξεκουράζω τα δάχτυλα μου σε γροθιές και κατεβάζω τους ώμους μακριά από το κεφάλι. Καθώς το κορμί χαλαρώνει φέρνω στη μνήμη μου εκείνη τη βροχερή μέρα πριν 30 χρόνια που σε ένα μπαούλο στο μικρό ξύλινο ραφείο της γιαγιάς, ανακαλύπτω ένα κουτί με παρόμοιες κάρτες, γραμμένες στην πίσω πλευρά και κολλημένα πάνω τους σπάνια γραμματόσημα. Απεικονίζουν υπέροχες γυναικείες παρουσίες, σε στιλ τσάρλεστον, με κομψά φορέματα, φτερά και φανταχτερά κοσμήματα. Στις γωνίες οι κάρτες είναι τσακισμένες από υγρασία και έχουν χρωματιστεί με υποκίτρινα σημάδια. Οι κυρίες είναι ξαδέρφες και θείες της γιαγιάς μου από την Πολιτεία της Φλόριντα και πίσω της στέλνουν μηνύματα με νέα από την μακρινή ήπειρο. Οι κάρτες αυτές ήταν ένα κειμήλιο που δεν τόλμησα ποτέ να ζητήσω αν και τόσο πολύ με ψυχαγωγούσαν αυτά τα πορτρέτα και ειδικά διασκέδαζα το πολύτιμο άρωμα του φυτού της βροχής που μύριζαν ανακατεμένο με παλιό χαρτί. Κληρονόμησα όμως τη μνήμη της πολυαγαπημένης μου σε κάθε τέτοια εισπνοή και σε στιγμιότυπα σαν αυτό. 

Μπαίνω στο αμάξι που με περιμένει πάνω στη στροφή, ένα Aston Martin DB5 του 1965. Βγάζω το μεταξωτό μου πανωφόρι και το αφήνω πλάι μου, στα πίσω καθίσματα. Μια ριχτή, μαύρη, μάλλινη, με πιέτες βερμούδα, ένα αποκαλυπτικό εξώπλατο βελούδινο μπεζ κορμάκι, ίδιος και ο φιόγκος στον χαμηλό κότσο μου και ο ζεστός αέρας του καλοριφέρ να ζεσταίνει όλη μου τη ραχοκοκαλιά. Ο οδηγός με καθησυχάζει πως θα φτάσουμε στην ώρα μας αν και δεν του εκδήλωσα καμία απολύτως ανησυχία. Πριν ξεκινήσουμε μου ακουμπάει ένα φωτογραφικό portfolio πάνω στα πόδια και με ενημερώνει πως ο Art Director έχει αφήσει ένα μήνυμα κάπου ανάμεσα στις σελίδες του. Ανοίγοντας το, ακούω τη μηχανή να μπαίνει μπροστά και αφοσιώνομαι στο περιεχόμενό του. Μιλάει για κάποια συνεργασία, για μια παλιότερη συνάντηση έξω από το πανεπιστήμιο, μια αποτυχημένη τότε απόπειρα συμφωνίας για ένα φωτογραφικό project, για 2 ώρες κουβέντα κάτω από μία ομπρέλα και για ένα κορίτσι που  ο ίδιος θυμήθηκε σήμερα για πρώτη φορά. Ένα άρωμα που ανέδυε η βρεγμένη φύση του φθινοπώρου τότε όπως σήμερα και τον έκανε, λέει, να θυμηθεί πως εγώ ήμουν εκείνη, αποτέλεσε και την αφορμή για μια συνεργασία διαρκείας ζητώντας έτσι συγνώμη για την ευκαιρία που μου στέρησε τόσα χρόνια.

AUTUMN 2021

Μια πόλη για την Πόλυ

 Πέμπτη 7 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης

Ακουμπισμένη στην βελούδινη κουρτίνα σε χρώμα πούρου αγναντεύω τη θέα από τον 6ο όροφο του ανακαινισμένου πρώην κρατικού κτιρίου. Το ποτάμι τόσο ακίνητο και όλα γύρω του τόσο κινητικά. Ο ήλιος ατελείωτα λαμπερός, κόκκινος έχει σηκωθεί ακριβώς πάνω από τα ψηλά, λιγοστά μοντέρνα κτίρια της παραδοσιακής ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής κουλτούρας πόλης. Καταφέρνει με την καθαρότητα και τη διαπερατότητά του να περάσει από το παράθυρο του καθιστικού και να φτάσει μέχρι την πίσω γωνία του υπνοδωματίου. Το διαμέρισμα δεν είναι τόσο μεγάλο αλλά φαίνεται χωροταξικά πολύ μεγαλύτερο καθώς κατά τη διάρκεια της ημέρας λούζεται από τις ακτίνες του ήλιου και το βράδυ από τα φώτα της πόλης. Αυτή την ώρα σκέφτομαι πως θέλω να κρατήσω για πάντα. Αυτή η στιγμή θέλω να είναι η εικόνα εκείνη πριν κλείσω τα μάτια μου το βράδυ έπειτα από μια απαιτητική μέρα, αυτήν να είναι και η πρώτη που θα μου δώσει ώθηση να σηκωθώ απ΄ το κρεβάτι, η ίδια για να κρατηθώ σε κάθε μικρή ή μεγάλη απογοήτευση.

Το καθιστικό του διαμερίσματος ήταν μονοκόμματο, ένα με τον διάδρομο εισόδου, το μπαρ, τη μικρή κουζίνα - τραπεζαρία. Ένας γκρι σουέτ καναπές γωνιά, ένα χαμηλό γυάλινο στρογγυλό τραπεζάκι με την ίδια σε διάμετρο, καπιτονέ σουέτ εμφάνιση όπως του καναπέ, όλα και όλα τα έπιπλα. Ένας μικρός πάγκος μήκους 2 μέτρων με εστία, φούρνο μικροκυμάτων και καφετιέρα και ένα τραπέζι ενός μέτρου γυάλινο και αυτό, με πόδια αλουμινίου και τέσσερις επίσης γκρι σουέτ καρέκλες πολυθρόνες είναι η κουζίνα. Στο βάθος βρίσκεται το υπνοδωμάτιο με ένα σετ από διπλό κρεβάτι και κομοδίνα σε ύφασμα μπλε σκούρο με εφέ πυκνού πλεκτού υφάσματος και ξύλο σκανδιναβικό, φυσικό, δρύινο. Μια ντουλάπα με καθρέφτες εξωτερικά και εσωτερικά του δωματίου το μπάνιο, μοντέρνο με ψηφίδα - καθρέφτη και ντουζιέρα σε καμπίνα με λειτουργίες ατμού και διαφορετικών πιέσεων ρήξης νερού. Αυτό όλο και όλο το δωμάτιο με την καταπληκτική θέα στο ποτάμι με τα δεκάδες ποταμόπλοια και το εντυπωσιακό city hotel στο βάθος αριστερά. Μπροστά στον τόσο ρουμπινί ήλιο όλα έμοιαζαν πιο γκρι, διάφανα, σα χιλιάδες καθρέφτες στα μάτια μου. Και οι καθρέφτες αντανακλούσαν τους άλλους καθρέφτες και δίναν μία μίνιμαλ υπερβολή του τοπίου. Στα μάτια μου όλα ήταν σα πυροτεχνήματα ασημί γκλιτερόσκονης που έστελναν ηλεκτρικές δονήσεις μπροστά στο στέρνο μου. Πόσες φορές είχα φανταστεί τον εαυτό μου εδώ άλλα όχι τόσο γρήγορα. 

Ήταν δουλειά η αφορμή αλλά η αιτία ήμουν εγώ και οι επιθυμίες μου. Έψαχνα τους τελευταίους μήνες ποιοι θα μπορούσαν να είναι οι web designers του ηλεκτρονικού αυτού μέσου έκφρασης που είχα με τόσο αγάπη δημιουργήσει και έτσι διάλεξα 2 Πολωνούς. Εγώ ήμουν εκείνη που διάλεξα την προέλευση τους, το τόπο μου ζουν και εργάζονται μόνο και μόνο για να βρω λόγο να είμαι εδώ τώρα, λίγο πριν το ραντεβού μαζί τους. Βρέθηκα λοιπόν για τρεις μέρες και πέμπτη φορά στην πόλη που θαυμάζω και νιώθω σαν το σπίτι μου. Όπου βαδίζω, κοντοστέκομαι, πίνω τον καφέ μου, γευματίζω, ακούω μουσική, μιλάω με ανθρώπους, θυμάμαι, αναπολώ, νιώθω πως ανήκα εδώ από πάντα. Όσο έχω ξεχαστεί μπροστά από το παράθυρο ο ήλιος ζεσταίνει το σώμα μου. Το μαύρο, στενό μάλλινο, φόρεμα - μπλέιζερ, με το μεγάλο στη μέση λευκό κουμπί - πέρλα, κομψό μεν αρχίζει να γίνεται ασφυκτικό. Με την άκρη του ματιού μου πιάνω στον αντίπερα τοίχο, στο μεγάλο κάδρο, μια γυναικεία φιγούρα, να με κοιτά επίμονα. Είναι ένα έργο γεωμετρικό με κατάλευκο φόντο και διαγώνια φιγουράρει μια γυναίκα σε στάση πλάγιας ανάπαυσης. 

Κεφάλι και σώμα είναι σχεδιασμένα με γεωμετρικά σχήματα, κατά βάση τρίγωνα και κύκλοι και μοναδικό χρώμα το απόλυτο μαύρο. Φαίνεται να είναι γυμνή καθώς καμπύλες και γωνίες των σχημάτων προδίδουν πως εξυπηρετούν απόλυτα αυτόν το σκοπό. Είναι σα να μου λέει πως κατασκευασμένη για να βρίσκεται μονίμως στο διαμέρισμα τα ρούχα περισσεύουν ενώ εγώ τόσο ντυμένη θα έπρεπε να είμαι ήδη στους δρόμους, στα πάρκα και στα λιθόστρωτα στενά αυτής της πόλης. Νομίζω πως έχει δίκιο. Είναι ώρα να ρουφήξω όσο γίνεται τον αέρα του παλιού αριστοκρατικού και περήφανου αέρα αυτής της πόλης. Είναι αυτές οι λίγες ώρες που πρέπει να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία μου να είμαι κάτοικος της και μαζί τουρίστας. Είναι η στιγμή να γνωρίσω την μοντέρνα συνέχεια της πόλης σαν τουρίστας που θέλει να την ανακαλύψει αλλά και να ξαναβρώ εκείνο το στέκι από παλιά για να νιώσω ως πολίτης της που θυμάται και επιλέγει. Το ραντεβού είναι σε 2 ώρες. Προλαβαίνω να πάρω μια γερή γεύση από κρέπες με τη λευκή υπόγλυκη κρέμα και κομμάτια φρούτων.

AUTUMN 2021

Ανάμεσα από το τζάμι και το παρκέ

 Τετάρτη 6 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης

Από το παράθυρο παρατηρώ μια χορεύτρια πάνω σε χρυσορόζ πουέντ να ισορροπεί και να στροβιλίζεται αδιάκοπα. Μάλιστα στους αστραγάλους της φοράει από ένα πράσινο λαχανί μαξιλαράκι, βαράκια μάλλον για να βελτιώνει την ισορροπία της, φαντάζομαι ή για να εξασκεί ακόμη περισσότερο τις γάμπες της, σκέφτομαι. Εγώ δίπλα ακριβώς τρώω μια ζεστή ασιατική σούπα, fast food. To μαγαζί μοιάζει κάπως με σουπερ μάρκετ. Τζαμαρίες τριγύρω και έτσι είσαι εκτεθειμένος από όλες τις πλευρές. Φαίνεσαι από παντού και όλοι μπορούν να δουν τί τρως, πως κάθεσαι, τί φοράς, με ποιόν είσαι. Εγώ κάθομαι μόνη, μοιάζω κλειστή και αποκομμένη. Είμαι απλώς κατάκοπη από τα δέκα και πάνω χιλιόμετρα περπάτημα σε πάρκα, πλατείες και καταστήματα. Σήμερα είμαι τουρίστας σε μία πόλη που ο σύζυγος μου φιλοξενείται για δουλειές.

Το μαγαζί αυτό βρέθηκε μπροστά μου κατά τύχη. Μπήκα μέσα γρήγορα για τρεις λόγους: επειδή το ψύχρα άρχιζε να γίνεται κρύο, η πείνα ενοχλητική και το φαγητό φαινόταν φτηνό. Μετά από το πανάκριβο brunch στο διάσημο ξενοδοχείο της πόλης με θέα από τη γέφυρα και πέρα ως τα άκρα της τελευταίας συνοικίας, που κόστισε κοντά 100 ευρώ για ένα άτομο, επέλεξα να κρατήσω το  budget χαμηλό. Τις μέρες που έπονταν αυτής, σίγουρα κάτι θα εξιτάριζε το ουρανίσκο μου και θα παρασυρόμουν σε κάποια ακόμη gourmet ακριβή ατασθαλία. Έκατσα λοιπόν στο μοναδικό άδειο τραπεζάκι με την καρέκλα, κολλημένα στο τζάμι, το μισοαχνισμένο από τις ανάσες των πελατών, τζάμι. Αριστερά και δεξιά από το ταμείο και περιμετρικά σε όλο το μαγαζί πλην ενός μικρού διαδρόμου που δημιουργούσαν τα τραπέζια υπήρχαν ψυγεία με κάθε είδους συσκευασμένες σούπες από όλον τον κόσμο. Η τιμή τους από 1,99e- 3.99e και σε αυτό το κόστος είχες τη σούπα ζεσταμένη ως take away ή καθήμενη σε κάποιο τραπεζάκι, αν φυσικά έβρισκες ή ήθελες να το μοιραστείς με κάποιον. Έμενα λοιπόν μου έλαχε το τραπεζάκι πλάι στο τζάμι, που έβλεπε στη στοά, απέναντι από τη σχολή χορού.

Όση ώρα ρουφούσα την σούπα και ζεσταινόμουνα από το μπόλικο καυτερό της τζίντζερ ταυτόχρονα ανακουφιζόμουνα καθώς το αίμα ένιωθα ξανά να ρέει. Ήμουν ήδη αρκετά χοντρά ντυμένη για Φθινόπωρο, όχι όπως θα ήμουνα στη χώρα μου. Φορούσα ένα μαύρο φούτερ oversized, μακρύ, αρκετά κάτω από τους μηρούς μου και είχε δεύτερη κάλυψη από τούλι μπεζ. Από πάνω denim αμάνικο μαύρο γιλέκο, μέχρι το γόνατο, σταυροκούμπωτο και στα πόδια άνετα, με ψηλή φιάπα, μαύρα λουστρίνι oxford shoes. Σίγουρα, το αίμα της χορεύτριας έρεε ζεστό, είπα μέσα μου, τόση ώρα που προπονεί το λιγνό της σώμα στη χορογραφία που φαίνεται να θέλει να τελειοποιήσει. Εκείνη δε μοιάζει να έχει καμία ανάγκη από σούπα, άραγμα, χάζεμα. Είναι ελάχιστα ντυμένη στην ελαφριά της φορεσιά, το λίκρα, μοβ της νύχτας κορμάκι της, και δυνατή, γεμάτη μύες έχει τόσο καλή γείωση που πιστεύω πως δεν την ξεκολλάει τίποτα από το έδαφος. Μου χαρίζει δωρεάν θέαμα και με υπνωτίζουν οι ατίθασες στο πέταγμα αλλά μαλακές στην προσγείωση κινήσεις της. Κάποια στιγμή με παρατηρεί και χαμηλώνει με ένα πλατύ χαμόγελο τα μάτια της. Έπειτα απομακρύνεται, τα φώτα κλείνουν και παύω να τη βλέπω. Νιώθω μια μικρή απογοήτευση αλλά βρίσκω και ευκαιρία να ξεκουνηθώ και να κατευθυνθώ προς την πόρτα.

Στο δρόμο της επιστροφής, με πιάνει το φανάρι φορτωμένη, στη μεγάλη λεωφόρο με έξι μεγάλες χαρτοσακούλες μοιρασμένες στα δυο μου χέρια. Μια παιδική παρουσία θαρρώ πως στέκει δίπλα μου κι εγώ ογκώδης όπως νιώθω κουβαλώντας τόσα, φαντάζω ακόμη πιο μεγαλόσωμη. Ξάφνου μια δεσποινίς με καλησπερίζει και διακρίνω μέσα στα φώτα της νύχτας πως είναι η μπαλαρίνα. Έχει απλωμένα μπροστά τα χέρια της και κρατάει ένα ζευγάρι εισιτηρίων προσφέροντάς τα μου. Μου εξηγεί πως τα κέρδισα με την αξία μου και πως το καλά κρυμμένο μυστικό της τελευταίας πρόβας, μου αποκαλύφθηκε μπροστά στα συνεπαρμένα μάτια σε μια σπάνια στιγμή συμπαντικής τυχαιοτητας. Μου εξομολογήθηκε μάλιστα πως θα είναι η πρώτη της εμφάνιση σε έναν από τους σπουδαιότερους θιάσους μουσικάλ, αυτή που θα λάβει χώρα σε 2 μέρες στο θέατρο La Monnaie De Munt και νιώθει πως το βλέμμα μου μαρτυρούσε πως κέρδισε ήδη τον πρώτο της φανατικό οπαδό. Νομίζω πως δε μίλησα ποτέ, δεν είπα ποτέ τίποτα, μέχρι που κάποια στιγμή μου έσφιξε το χέρι, είπε thanks σε γαλλική προφορά και απομακρύνθηκε πριν το φανάρι γίνει πάλι κόκκινο για μένα. Όμως μόλις νιώθω πως κέρδισα σε διαγωνισμό στο ραδιόφωνο και μέσα μου πανηγυρίζω. 

AUTUMN 2021

Μια Τρίτη σαν Κυριακάτικη βόλτα στον ήλιο………

 Τρίτη 5 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φιλόπτωχης

Σήμερα είναι από εκείνες τις Τρίτες που μοιάζουν σαν τις Κυριακές χωρίς βόλτα στον ήλιο. Η διάθεση είναι απροσδιορίστως μέτρια και η κούραση πνευματική. Το κεφάλι μου είναι λες και έχει φορτωθεί αμέτρητες σκέψεις αλλά δε μπορώ να σκεφτώ τίποτα που θα με κάνει να λάμψω εγώ και όσοι βρίσκονται κοντά μου. Ξέρω πως όλο αυτό είναι ανόητο, δείχνει αγνωμοσύνη και προπάντων περιορίζει τις πιθανότητες να ανατραπούν σε όφελος οι στιγμές που σύντομα θα φύγουν. Αντιλαμβάνομαι πως εγώ προκαλώ την μιζέρια μου και αντιστέκομαι σε όποια προοπτική αλλά για κάποιο λόγο δεν μπορώ να δω καθαρά.

Η μέρα μου δίνει την προοπτική για τόσα πολλά. Είναι γλυκιά η πλάση έξω, με πολύ ήλιο, λίγη απαραίτητη ψύχρα και ανθρώπους που μ’ αγαπούν. Πως είναι δυνατόν να αντιστέκεσαι σε έναν ήλιο που δε σε βασανίζει και ακόμη περισσότερο σε αγάπη που είναι άδολη; Γιατί πιστεύεις πως δίνεται σε όλους αυτή η ευκαιρία ; Πως βρίσκεις λογικό να προκαλείς μάτια υγρά και όχι χαμόγελα σε αγγέλους; Έξω μπορείς να βγεις, να τρέξεις, να παίξεις, να αγκαλιάσεις, να νιώσεις το φως, να περπατήσεις πλάι στο κύμα, να βρέξεις τα χέρια σου, να πεις αυτά που νιώθεις για αγάπη. Εσύ όμως αρνείσαι να δεις πως σου αξίζουν όλα αυτά, γιατί δεν πίστεψες ποτέ πραγματικά πως μπορείς να αγαπηθείς τόσο πολύ και κατά λάθος έμαθες να αντιστέκεσαι στα δώρα που η ζωή απλόχερα σου φέρνει.

Σήμερα λοιπόν είναι από εκείνες ακριβώς τις μέρες που η ζωή σου φέρνει δώρα και εσύ δεν απλώνεις τα χέρια σου να τα δεχτείς. Είναι πράγματι σαν Κυριακή η μέρα σήμερα, που όμως η βόλτα στον ήλιο δεν έγινε γιατί δεν πρόφτασες να αναγνωρίσεις απλά, ποτέ, πως φτάνει που μοιάζει με Κυριακή αυτή η Τρίτη. Δε φτάνει η λογική σου να σκεφτεί γιατί δεν έχεις να σκεφτείς τίποτα απολύτως. Μόνο να νιώσεις. Είναι όλα υπέροχα και θαρρείς πως κάποιος σου κάνει πλάκα. Νιώθεις πως έχεις εκκρεμότητες που μοιάζουν με υποχρεώσεις αλλά δεν είσαι υποχρεωμένη να κάνεις τίποτα. Μπορείς απλά να δεις με μάτια καθαρά πως δημιουργείς εκκρεμότητες γιατί φοβάσαι να πεις πως είσαι πλήρης από αυτό το υπέροχο τίποτα που δε σου ζητείται από κανέναν. 

Φορώ λοιπόν ένα φαρδύ άνετο τζιν, ένα μακό άνετο μαύρο μπλουζάκι, κόκκινα σουέτ αθλητικά, κόκκινο κραγιόν, τα μαλλιά ψηλά και ένα biker στις πλάτες. Μαζί με τους αγαπημένους μου θυμάμαι να μην ξεχνώ. Με όσο μυαλό και καρδιά μου αναλογεί σκέφτομαι να αγαπώ όσο θέλω και αγαπώ να σκέφτομαι όσο μπορώ. Με όση μέρα έχω μπροστά μου φαντάζομαι τα όνειρα μου και ελπίζω σε αυτά. Περνώ μπροστά από όσα πέρασαν και μαζεύω ότι χρήσιμο παρέλειψα να κρατήσω ως τώρα. Μπορείς κι εσύ να κάνεις το ίδιο. Στη χειρότερη θα έχεις κάποιον παρέα.

AUTUMN 2021

Δευτέρα χωρίς φρένα

 Δευτέρα 4 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φιλόπτωχης

Μέρα ψυχρή, πλούσια σε αέρα και ήλιο. Μόλις έκατσα στο γραφείο με έναν τριώροφο καφέ macchiatto και το νέο μου εύρημα: μία πλάκα σοκολάτα γάλακτος με ολόκληρα κομματάκια φιστίκια Αιγίνης. Παλιά, στα πρώτα εργασιακά μου χρόνια και για αρκετά μετά, αυτό ήταν το πρωινό μου. Καφές με μια ολόκληρη πλάκα σοκολάτα γάλακτος. Πεντακόσιες θερμίδες με το καλημέρα σας αλλά δε με ένοιαζε. Τότε μπορούσα να απολαμβάνω γεύσεις με θερμίδες χωρίς κανένα ίχνος αμαρτίας. Σήμερα λοιπόν σκέφτηκα να κάνω μια ένεση ενέργειας πρώτου   με πνίξει η δουλειά.

Μια πρώτη δαγκωνιά, μια γερή πρώτη γουλιά καφέ και ένα γαργαλητό στους σιελογόνους αδένες, ερεθίζει τα ακροδάχτυλά μου και το πληκτρολόγιο παίρνει φωτιά. Έτσι κάπως θα μου άρεσε να φλερτάρουν τα δάχτυλά μου με τα πλήκτρα ενός κερασί, ξεθωριασμένου, ξύλινου, vintage πιάνου σε ένα jazz bar στην μακρινή πολιτεία της Μασαχουσέτης, κάπου στα τέλη του 19ου αιώνα. Εγώ φοράω ένα μεταξωτό μπλε puffer φόρεμα παλτό, φουντωτό με ουρά που σέρνεται πίσω από το σκαλιστό σκαμπό του πιάνου με ένα μόνο κουμπί στη μέση ακριβώς στο ύψος του οφαλού, χρυσό, που μοιάζει με άνθος τριαντάφυλλου. Μπροστά όλο ανοιχτό και από μέσα ξεχωρίζει η καπιτονέ, χρώματος χρυσόμυγας φόδρα του. Εσωτερικά ένα ξεθωριασμένο μαύρο κολάν, διάφανο από τη φθορά του χρόνου και της χρήσης, έχει γίνει σχεδόν γκρι σκούρο και από πάνω ένα μαύρο κορμάκι με βαθύ ντεκολτέ από δαντέλα προδίδουν τη φτώχια της καλλιτέχνιδας που συνδυάζεται ιδανικά με την απαραίτητη καπατσοσύνη της ξεζουμίστριας χαριτωμένης τραγουδιστριούλας, άσημης μεν προικισμένης  δε με χορδές αηδονιού. Παίζω έναν σκοπό νοσταλγικό μα και αισιόδοξο και με το ένα φρύδι ανασηκωμένο και το ένα πόδι λάγνο στο πλάι, προσκαλώ κάποιον κύριο από τους θαμώνες που θα με συνοδέψει με την στοναρισμένη φωνή του στο πιάνο αλλά και με την βαθιά του τσέπη σε κάποια ακριβή μπουτίκ για ένα ακόμη φανταχτερό πανωφόρι σαν το μεταξωτό που κρύβει για σήμερα την ανέχειά μου. Όμως είμαι τόσο σίγουρη για τη θεσπέσια φωνή μου, το πολλά υποσχόμενο βλέμμα μου και για τα μακριά μου δάχτυλα που ξέρω καλά πως για αρκετά ακόμη σόλο, θα είμαι The Queen of Jazz at Massachusetts State.

Με τη δεύτερη δαγκωματιά και μια γενναία δεύτερη γουλιά καφέ, ένα μούδιασμα στις ρίζες των μαλλιών μου και μια αλληλουχία συστολών και διαστολών του δέρματός μου, διεγείρουν τον λόγο μου και η διαπραγματευτική μου μανία βρίσκει απροετοίμαστους και σε στάση προσοχής τους πελάτες μου. Ετσι έχω μεταφερθεί σε ένα ατελιέ, σε έναν από τους πιο πολυσύχναστους δρόμους του Μιλάνο, στα μισά της δεκαετίας του 1980. Είμαι καταξιωμένη σχεδιάστρια μόδας και απευθυνόμενη στους συνεργάτες βοηθούς μου ανακοινώνω πως σε είκοσι μέρες ένα από τα σπουδαιότερα γεγονότα μόδας θα λάβει χώρα σε ιστορικό χώρο της περιοχής. “Εμπνευσμένες δημιουργίες μας θα μπορέσουν με τον κατάλληλη οργάνωση και το σωστό σχεδιασμό να αναδειχτούν και να μας αναδείξουν”, του εξηγώ. Είμαι ιδιαίτερα κινητική και επιβλητική σε ύφος, γεμίζω τον χώρο με τις βιαστικές και σκληρές σε ένταση κινήσεις μου, μέσα στην ολόσωμη δερμάτινη ταμπά φόρμα μου και τα πανύψηλα, μυτερά, ίδια σε χρώμα και ύφος μποτάκια με χρυσά τρουκς και φερμουάρ. Από μέσα ένα πολύ στενό λευκό, μακό T-Shirt και λευκοί κοκάλινοι μεγάλοι κρίκοι στ’ αυτιά. Το προσωπικό μου με κοιτά εκστασιασμένο με μια μικρή μόνο δόση ήπιας, δημιουργικής ανησυχίας αλλά ταυτόχρονα με ένα απίστευτο κύμα υποστηρικτικής διάθεσης μου γνέφει συνεχώς  την εμπιστοσύνη τους. Εγώ καταλαβαίνω πως έχω να κάνω με στρατιώτες που είναι έτοιμοι να μπουν στη μάχη και να τα δώσουν όλα και έτσι φροντίζω να κανονίσω μια υπέροχη βραδιά φαγητού και κοκτέιλ στο πιο διάσημο στέκι parties στην πόλη. Με ένα μόνο τηλέφωνο, η φανταστική μου διασύνδεση με βοηθάει να κανονιστούν γρήγορα τα πάντα. Σπρώχνω μια κρεμάστρα με δεκάδες ρούχα προς τους συνεργάτες και τους φωνάζω “Διαλέξτε! Σήμερα θέλω να ξεδώσετε μέσα σε μία υπέροχα όμορφη εμφάνιση. Από αύριο σηκώνουμε μανίκια!”. Επικρατεί ενθουσιασμός και νιώθω να με αποθεώνουν. Αυτό χρειάζομαι τελικά και η έμπνευση θα με κατακλύσει, είναι σίγουρο.

Στις τελευταίες δαγκωνιές σοκολάτας αλλά στις πολλές ακόμη καφέ, νομίζω πως έχω εκπληρώσει το στόχο της μέρας μου. Θα χρειαστεί μόνο να διακτινιστώ για μία ακόμη φορά στον κόσμο που βρίσκεται εκεί που εγώ διαλέγω να ανήκω. Ετσι καταπίνοντας το τελευταίο πηχτό σοκολατένιο υπόλοιπο σοκολάτας μέσα στο ζεστό μου στόμα, νιώθω πως μόρια σοκολάτας μεταγγίζονται σε όλο μου το κορμί και αυτό ακριβώς είναι που μου δίνει τον αέρα της χορεύτριας δρόμου δίπλα στον ποταμό Oder στην πόλη Wroclaw της Πολωνίας. Εκεί………. Εκεί είναι που καλούμε να συμμετέχω σε μια βαρετή αν και μάλλον χρήσιμη παρουσίαση σχετική με το επενδυτικό μέλλον της εταιρίας. Και ενώ η μέρα έχει ως τώρα φύγει φανταστικά γρήγορα και νιώθω συνεπαρμένη, δυνατή και ελεύθερη για να βγω στο δρόμο που οδηγεί στον πραγματικό κόσμο της αληθινής ζωής πρέπει να περιμένω για λίγο ακόμη πρέπει. “Τι είναι λίγο ακόμη πρέπει;” σκέφτομαι, “μπροστά στα τόσα θέλω που πια με θάρρος αναγνωρίζω”.

AUTUMN 2021