Λινό, αρμυρό και τυχαία υπέροχο

 Παρασκευή προς Σάββατο, 10 με 11 Σεπτεμβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας κρασολατρείας και γευσιγνωσίας.

Το πλοίο έφτασε στο λιμάνι του Πειραιά ξημερώματα. Πρόλαβε και την πρωινή δροσιά και τον πρώτο ζωηρό ήλιο. Το ταξίδι ήσυχο και απολαυστικά αποσυμφορητικό. Μερικοί καφέδες , 3-4 σνακς , 20 σελίδες από το καινούριο βιβλίο, 1-2 περιοδικά και αρκετό «σερφάρισμα» όταν δεν βρισκόμασταν μεσοπέλαγα. Στο εν το μεταξύ βρέθηκα και για καμιά ώρα κουλουριασμένη μέσα στην αγαπημένη μου παχιά, μπεζ , πλέκτη ζακέτα με τα ξύλινα κουμπιά σε σχήμα ναυτικού κόμπου, να αγναντεύω την μαύρη συνέχεια θάλασσας και ορίζοντα, καθισμένη στο λευκό παγκάκι του πλαϊνού, αριστερού καταστρώματος. Η υγρασία μου τρυπούσε τις γάμπες μέσα από το κάτασπρο, μακρυμάνικο, ριχτό, με λάστιχο στη μέση λινό φόρεμα, τόσο σκέτο όσο έπρεπε για αν αναδεικνύεται το ηλιοκαμένο μου δέρμα σε πιο χρυσάφι, πιο λείο. Θα ήθελα μια παρέα απόψε σκέφτηκα, αν και είχα γεμίσει εξαιρετικά το χρόνο μου μοναχή μου, μια παρέα θα μπορούσε να ήταν η ανάμνηση του ταξιδιού. 

Αφού αναμετρήθηκα ένα γεμάτο μισάωρο με την ψύχρα του πελάγους αποφασίζω να επιστρέψω στη ζεστή μου θέση παρέα με τους συνεπιβάτες. Στρώνω το φόρεμά μου και σκύβω να σφίξω τον κορσέ από κορδόνια στο πίσω μέρους του πεντάποντου ταμπά πλεκτού παπουτσιού μου, ένα μποτάκι που ψάρεψα στην παραλία της Βαλένθια εκείνο το καλοκαίρι του 2002. Η καστανή μου αλογοουρά πιάστηκε από κάποιο από τα κουμπιά της ζακέτας και για δευτερόλεπτα προσπαθώντας να την ξεμπλέξω δεν πρόσεξα πως βρισκόταν ήδη καθισμένος στο ίδιο παγκάκι ένας ξανθός, με διάφανα μάτια και σκουρόχρωμο δέρμα πανέμορφος έφηβος. Τα γαλάζια του μάτια διακοσμούσαν επιπλέον κόκκινες λεπτές γραμμές τριγύρω της κόρης και πρησμένα από δάκρυα και ξενύχτι σκορπούσαν περίσσια λαγνεία. Νομίζω πως η παρέα που περίμενα βρέθηκε και καθώς η ανθρώπινες ιστορίες πάντα με δελέαζαν, το ταξίδι θα γινόταν τώρα ίσως πιο σύντομο. Όμως αυτός ο νέος δεν είχε όρεξη για κουβέντα και όσο τον παρατηρούσα με την άκρη των ματιών μου πλησιάζοντας προς την άκρη της πλώρης, ελπίζοντας για κάποιον λόγο να μου πει κάτι, η πιθανότητα να τα πούμε απομακρύνονταν. Το κινητό του δονήθηκε και με ελληνοαμερικανική προφορά άρχισε έναν επίμονο μονόλογο.

Όση ώρα εκείνος εξομολογούνταν στην άλλη άκρη της γραμμής την ερωτική απόγνωση στην οποία βρισκόταν, ένιωθα πως μετά το τέλος της ήλπιζε να είμαι εκείνη που θα έκανα την αρχή να τον τραβήξω από το παθιασμένο του παραλήρημα στην άλλη πλευρά της όχθης, την πιο καθαρή, κρυστάλλινη, διαπερατή και φωτεινή πλευρά του σύμπαντος της αγάπης. Αυτήν στην οποία χρειάστηκε να περάσω εγώ αρκετές φορές. Εβλεπα πως όσο “τα έλεγε” έστριβε συχνά το κεφάλι του προς το μέρος μου. Άραγε του προκαλούσα ένα είδος περιέργειας η απλά τον ενοχλούσε η παρουσία μου; Μετα το τηλεφώνημα, κάπου στα 40 λεπτά ήρθε και στάθηκε πλάι μου. Μύριζε αντηλιακό και τσίχλα μέντα. Δεν μου μίλησε ποτέ. Ξέρω όμως πως υποψιάστηκε πως θα ήθελα λίγη σημασία από έναν ερωτευμένο έφηβο. Ίσως να μάντεψε πως ποτέ δεν κατάφερα να ενδώσω απόλυτα σε ένα εφηβικό έρωτα και γι΄ αυτό απέκτησα μια ενέργεια ερωτικά απόκοσμη. Δε δίστασε όμως ούτε να απομακρυνθεί ούτε να ψιθυρίσει την ώρα που συνυπήρχαμε. Νοερά μου εξομολογούνταν όσα απελπισμένα φώναζε στο κορίτσι του και εγώ απλά παριστάμενη στη στιγμή του, έπαιρνα λίγη από τη δόση της παθιασμένης νεότητας που δεν μου είχα επιτρέψει άλλοτε. Μιλήσαμε λοιπόν κατά κάποιο τρόπο, με την ψυχή μας και με τη διακριτικότητα που η διαφορά ηλικίας έλεγχε ώστε η αποφασιστικότητα να μην κινδύνευε να γίνει θράσος. Είμαι σίγουρη πως ο όμορφος έφηβος ένιωσε πως η πραγματικότητα μου δεν έγινε ίσως ποτέ πράξη αλλά πρακτικά ζούσα μια ζωή πιστεύοντας πως  καθένας έπρεπε να βιώνει στο έπακρο την δική του πραγματικότητα. 

Ανοιγόκλεισε με νόημα τα βλέφαρά του και έτσι συναινέσαμε σιωπηρά στο κοινό μας μυστικό που ήταν πως είμαστε άνθρωποι παθιασμένοι και ισχυροί οπαδοί του κινήματος γίνε ερωτικός σε κάθε φάση της ζωή σου για να παραμένεις ζωντανός. Ερωτικός όταν κρατάς μυστικά και όταν γίνεσαι αποκαλυπτικός συνάμα. Ερωτικός όταν απλά στέκεσαι και ερωτικός όταν σε βρίσκει η ανατολή να περπατάς ως έμπειρος ταξιδιώτης στο άδειο, φαρδύ πεζοδρόμιο, ξεμακραίνοντας από την προβλήτα του λιμανιού και πηγαίνοντας για έναν πρωινό καφέ μαζί με τους πρωινούς εργάτες στο take away coffee bar, έξω από το μετρό. Στο φανάρι λίγο πριν κατέβω τα σκαλιά για να πάρω το τρένο για το κέντρο της Αθήνας, ο νέος μου φωνάζει πως θα είναι εδώ και το επόμενο καλοκαίρι και ότι τον περιμένουν. Του είπα ευχαριστώ που το μοιράστηκε μαζί μου και δεν ξέχασα να τον παροτρύνω να το κάνει στα σίγουρα, προβάλλοντας του τον αντίχειρά μου και κλείνοντας το μάτι. Μια δυνατή ηλιαχτίδα ήλιου καταλήγει στο δεξί μου μάτι και μου διαπερνά το μυαλό. Μια λαχτάρα για ρουτίνα με ανασηκώνει από το σκαμπό και βιάζομαι να επιστρέψω στην καθημερινότητα που με προσμένει όπως πάντα πιστή.

AUTUMN 2021

Ερωτική φιέστα μεταξύ Α και Α γωνία.

Πέμπτη, 9 Σεπτεμβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς».

Μήνας κρασολατρείας και γευσιγνωσίας.

Μεσημέρι, ώρα 14:30 έξω από το εικοσιπενταόροφο, γωνιακό, γυάλινο κτίριο. Είναι γεγονός πως σχεδόν πάντα όταν κοντοστέκομαι ή διαβαίνω έξω από κτίρια σαν κι αυτό, αναρωτιέμαι σε ποια εταιρία μπορεί να ανήκουν, ποιος εμπνεύστηκε την αρχιτεκτονική τους, για ποιον χτίστηκαν, ποιοι στεγάζονται,  εργάζονται ή ίσως διαμένουν μέσα. Παράλληλα αναρωτιέμαι πως στα κομμάτια διατηρούνται σε τόσο άριστη κατάσταση τα θεόρατα λουλούδια-δέντρα στο εσωτερικό της εισόδου τους, ενώ εγώ συχνά παλεύω να σώσω τα δικά μου από ανυδρία ή από υπερβολική υγρασία. Όχι σπάνια, επεξεργάζομαι με βλέμμα επίμονο σχεδόν αγενές τον concierge πίσω από το υπερβολικού design θυρωρείο του ή πλάι στην πόρτα, άλλοτε με ύφος επιστημονικού αναλυτή, κάποιος φορές με δημοσιογραφικό ταπεραμέντο ρεπόρτερ και τις περισσότερες περήφανος για το αστυνομικό του δαιμόνιο. Με προσεγγίζει 2-3 φορές με μία διάθεση εξυπηρέτησης εκ πρώτης όψεως, περιέργειας στη συνέχεια και τελικά φαίνεται πως ενοχλώ να στέκομαι χωρίς ωστόσο να καθίσταται σαφές ποιες είναι οι προθέσεις μου.

Το κτίριο σύγχρονο, με έντονες φουτουριστικές γραμμές, ύφος, μηχανική. Καθώς οι οδοί επί των οποίων βρισκόταν ήταν αρκετά αστικές, ασφυκτικές κάποιες φορές, εγκαταλελειμμένες άλλες άλλα και η ευρύτερη περιοχή σε ακτίνα 2 χιλιομέτρων αποτελούσε κουκκίδα παγκόσμιων φυλετικών εναλλαγών, το κτίριο έμοιαζε να ξεφύτρωσε σε κάποια πλατεία στην Αβάνα, από Νεοϋορκέζο αρχιτέκτονα που πούλησε τα “ιδεώδη” του, την χλιδή και τα κοσμοπολίτικα parties και αποφάσισε να εγκατασταθεί μόνιμα στην Κούβα. Εκεί βρίσκεται τυχαία αρχικά, με σκοπό να ζήσει για λίγο ως τουρίστας διαρκείας την μποέμ ζωή του Νότου, στο τέλος όμως παραμένει όταν καταφέρνει να του κλέψει την καρδιά μία Λατίνα χορεύτρια την ώρα που έδινε με τον παρτενέρ της ρεσιτάλ Salsa Cubana. Εκείνη μέσα σε ένα πλεκτό εξώπλατο, αρκετά κοντό, loose, κόκκινο με χρυσοκλωστή φόρεμα λικνίζεται πάνω σε ένα ζευγάρι λάτιν χρυσά πέδιλα με μπαρέτα και βήματα που μοιάζουν ελάχιστα μπροστά στην ατελείωτη λαγνεία του κορμιού της. Σε μία κίνηση του κεφαλιού της πίσω και ενώ η πλούσια καστανή, στιλπνή κόμη της φτάνει κάτω από την πίσω πλευρά του φορέματός της, τα βλέμματα τους συναντιούνται. Εκεί είναι που ο ξανθός, ψηλός, λυγερόκορμος αρχιτέκτονας και η αποτύπωση της έννοιας του ερωτισμού σε χείλια, μάτια, μαλλιά, κορμί ερωτεύονται κεραυνοβόλα. 

Οι μέρες περνούν μεθυσμένα από φιλιά και έρωτα στα γεμάτα φιέστες στενά της Αβάνας και ο καιρός τους βρίσκει σε μία βίλα, άκρη στο κύμα με κρασί, φράουλες, αρωματικά πρωινά και σαγηνευτικά βράδια. Ο αρχιτέκτονας βρίσκει στα χάδια της χορεύτριας το σκοπό της ζωής του, εκείνη έναν πλούσιο εραστή και μαζί μια ζωηρή οικογένεια με δύο κόρες και ένα αγόρι. Λίγο πριν είναι που ο αρχιτέκτονας της αφιερώνει ένα μοντέρνο αρχιτεκτονικό γλυπτό και χαρίζει με το όνομά της, ATAECINA, έναν μοναδικό, δυτικού τύπου ουρανοξύστη στην πόλη, πλάι στο διάσημο, εμπορικό λιμάνι της Αβάνας. Τα χρόνια περνούν ανέμελα, γεμάτα γέλια και μακρόστενα τραπέζια, η ομορφιά ωριμάζει και γίνεται γοητεία και εγώ…………..ίσα που συνέρχομαι από τη φαντασίωσή μου και βλέπω τον δικό μου φτερωτό άγγελο να ξεπροβάλει από την υπέρδιπλη, τζαμένια πόρτα του κτιρίου, να με αρπάζει με ένα ζεστό φιλί και ζαλισμένοι από πάθος και από τη ζέστη του καυτού Αθηναϊκού ήλιου, παρόμοιο με εκείνον που στέκει κάθε μέρα ψηλά στον κουβανέζικο ουρανό,  να ξεμακραίνουμε με γοργό βήμα από τη γειτονιά. Δεν πρέπει να περίμενα πάνω από ένα τέταρτο αλλά κατάφερα μέσα σε δεκαπέντε λεπτά να κάνω ένα υπερατλαντικό ταξίδι και να επιστρέφω ποιο αισιόδοξη στον δικό μου παράδεισο.

AUTUMN 2021

Βροχή στο παρμπρίζ

Tετάρτη, 8 Σεπτεμβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας κρασολατρείας και γευσιγνωσίας.

Κατεβαίνω γρήγορα τα σκαλιά της εκκλησίας και περνάω τον πρωινό άδειο δρόμο. Λίγο πριν πατήσω το πόδι μου στο πεζοδρόμιο ακούω τον αέρα να με πλησιάζει, να περνά κάτω από τα πόδια μου και να στροβιλίζεται στα μαλλιά μου. Φύλλα, άμμος, αλμύρα χορευτικά ταξιδεύουν και με ορμή δέρνουν το δέρμα και τα βλέφαρά μου. Νιώθω κάπως ευάλωτη και σπεύδω να κατευθυνθώ προς το αμάξι μου. Ψαχνω με μανία και γνώριμο γυναικείο πανικό να βρω τα κλειδιά στο εσωτερικό της γνωστής γυναικείας τσάντας που ποτέ δε συνεργάζεται. Τόσο μικρή και καταφέρνει να έχει τόσες θήκες και διάφορα σχετικά και άσχετα μικροπράγματα. Επιτέλους τα βρίσκω, ξεκλειδώνω, μπαίνω μέσα και χαλαρώνω, αφού έχω στρώσει σωστά τη φούστα μου προτού καθίσω. Πλισέ, μπορντό, ψιλόμεση με 6 υφασμάτινα ίδια κουμπάκια στο πίσω μέρος της και ένα μαύρο σιφόν πουκάμισο, με στενό μακρύ μανίκι και φαρδιά μανσέτα με μαύρη πέρλα για κουμπί, ψιλό λαιμό με στενό φαρμπαλά σιφόν και δαντέλα και ένα σατέν κορδελάκι να δένει σε φιόγκο μπροστά. Σε χιαστή περνάει το αλυσιδάκι της σουέτ καπιτονέ μαύρης τσάντας που μόλις έβγαλα και ακούμπησα στο κάθισμα του συνοδηγού, χρυσό με πλεγμένη ανά κρίκο, σουέτ λωρίδα δέρματος.

Σε δευτερόλεπτα ξεκινάει μία βροχή δίχως τέλος. Ζωηρή, αρκετά γκρι, ρυθμική και γκλιντεράτη βροχή μετατρέπει σε καταρράκτες τα τζάμια του αυτοκινήτου μου και προφανώς δεν το κουνάω, δεν πάω πουθενά. Πόσο μοναδικά απελευθερωμένη από κάθε ζητούμενο όταν βρεθούμε εγώ κι εκείνη μαζί συντροφιά, εκείνη πλήρως εκτεθειμένη κι εγώ απαλλαγμένη από κάθε έκθεση, δαφανής και συνάμα αόρατη. Μέσα στον κόσμο αλλά γύρω κανείς. Θα περιμένω να κοπάσει σκέφτομαι. Ίσως αργήσει να σταματήσει και έχω μια ευκαιρία για ένα παραγωγικό υπνάκο. Βάζω ραδιόφωνο και μία γλυκιά μελωδία ρούμπας μπερδεύεται με τον ήχο της νεροποντής. Έτσι κάπως αποκοιμιέμαι και αφήνω μονάχα μία αίσθηση άγρυπνη, την ακοή. 

Όση ώρα βρίσκομαι υπνωτισμένη, τα πόδια έχουν παγώσει πάνω σε γκάζι και συμπλέκτη. Τα συνωστισμένα λουριά του δερμάτινου κρασάτου ψηλοτάκουνου πέδιλου σχηματίσαν βαθιές γραμμές στο δέρμα που σιγά σιγά γίνονται όλο και πιο ενοχλητικές και με τραβάν έξω από την αγκαλιά του Μορφέα. Ένα εσωτερικό βογκητό που δυναμώνει σε ένα απότομο ξεφύσημα, γεμίζει με ελαφρά δυσαρέσκεια το χώρο του αυτοκινήτου και με μιας χιλιάδες μπερδεμένα, δυσάρεστα συναισθήματα και σκέψεις με κατακλύζουν. Πολλά γιατί και πως , σορός από αναπάντητα ερωτηματικά και ασαφείς σύντομες απαντήσεις μου παιδεύουν το μυαλό και έτσι καταλαβαίνω πως η βροχή έχει σταματήσει πια και ένα ζωηρός ήλιος κάθισε βαρύς πάνω στα βλέφαρα μου. Ανοίγω με βία το πορτάκι από το ντουλάπι του αυτοκινήτου και με μηχανικές κινήσεις αρπάζω τα μεγάλα μαύρα γυαλιά μου. Τα φορώ και καταφέρνω να κρατήσω ορθάνοιχτα τα μάτια μου, να δω κατάματα την πραγματικότητα. Δεν είναι άσχημη απλά άχαρη γιατί δε σε ρώτα. Φέρεται αδιάκριτα και αποφασίζει ερήμην σου και ας λεν πως εσύ την ορίζεις. Δεν την ορίζεις απλώς την προσδιορίζεις και της προσθέτεις κάποια από τα χαρακτηριστικά σου. Της βάζεις ζωηρό χρώμα και αποκτά τσαχπινιά, της βάζεις ψηλοτάκουνα και της δίνες αέρα , την βγάζεις από τη γειτονιά σου και την κάνεις κοσμοπολίτικη. Την αφήνεις παρκαρισμένη στην άκρη του δρόμου και εμποδίζει. Γυρνώ το κλειδί, αφήνω συμπλέκτη κι ενώ γκαζώνω, στη τροφή δεξιά δεν τραβάω για το σπίτι αλλά ευθεία μέχρι να βρω κάτι γοητευτικό να μου φτιάξει την υπόλοιπη μέρα.

AUTUMN 2021

Στο νησί

Tρίτη, 7 Σεπτεμβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας κρασολατρείας και γευσιγνωσίας.

Στο νησί τα πράγματα είναι αλλιώς. Σίγουρα είναι αλλιώς, ειδικά σε αυτό το νησί. Στο νησί της καρδιάς μου. Κοσμοπολίτικο με ένα τρόπο, αφού ανθρώποι από όλο τον κόσμο περάσαν έστω και μία φορά από εδώ αλλά και με μία ταυτόχρονη μοναχική υπεροψία σαν εκείνη του ατόμου που κατάφερε να κάνει φίλη την μοναξιά του, λες και είναι τόσο κοσμοπολίτης μέσα του που φαντάζεται πως γνωρίζει τόσους και έχει ταξιδέψει παντού με την δύναμη της φαντασίας του. Έτσι μόνη βρίσκομαι κι εγώ τώρα σε αυτό το νησί, για να αναμετρηθώ με ότι επιλέγω να έχω μέσα μου για συντροφιά. Τα όνειρά μου, τις σκέψεις μου, τα συμπεράσματά μου, τα αρώματα, τις γεύσεις και τα γούστα μου. 

Ακροβατώ ανάμεσα στην απόφαση για μία μεσημεριάτικη βουτιά στην προβλήτα ή έναν μακρύ περίπατο κατά μήκος της μαρίνας και έπειτα finger food και κοκτέιλ στο μαγαζί πάνω από τον βράχο. Η αλήθεια είναι πως είμαι “κατάλληλα γδυμένη” και για τα δύο. Λευκές, τριών πόντων εσπαντρίγιες για σαγιονάρες, από πλεγμένο σχοινί και δυο φουντίτσες πάνω, λευκό, παρτό με ξέφτια, τζιν σορτσάκι και λευκό από λινό και μετάξι κροπ τοπ, ελαφρώς ξεχειλωμένο στη λαιμόκοψη να διακρίνεται από μέσα ένα ολοκόκκινο, ιριδίζων τριγωνάκι μπικίνι. Τα μαλλιά, όσα από το αέρα μείναν δεμένα ψηλά σε ένα μικρό κοτσάκι και τα υπόλοιπα αλμυρισμένα και παντού ανάκατα. Κουβαλώ ένα backpack από λευκό καραβόπανο και στο χέρι μια κόκκινη γυαλιστερή βαλίτσα καμπίνας, τρόλεϊ. 

Κατεβαίνω από το καταμαράν και η κυρία από το ενοικιαζόμενο apartment προσφέρεται να με εξυπηρετήσει, πηγαίνοντας μου τη βαλίτσα στο δωμάτιο και αφήνοντας μου την ελευθερία να τριγυρίσω για λίγο. Μου εξηγεί, μου δίνει τα κλειδιά αυλής και δωματίου και απομακρύνεται. Κοντοστέκομαι……Κοιτώ δεξιά, αριστερά έπειτα πίσω και νοσταλγώ για δευτερόλεπτα την εποχή που με αγάπαγες, που δεν μου άφηνες το χέρι ποτέ, που έβλεπα ακριβά παλάτια στα μάτια σου κι εσύ αγγέλους στα βλέφαρα μου. Ήταν το νησί άραγε ή απλά εμείς; Το νησί πάντα μας έφερνε κοντά αλλά εμείς κρατήσαμε για αρκετό καιρό το νησί μακριά μας.Θα ξεκινήσω από πίσω, σκέφτηκα. Όχι, όχι να ξετυλίγω το κουβάρι. Όχι αυτό δεν είχε ποτέ κανένα, μα απολύτως κανένα νόημα. Τα κουβάρια θέλουν χρόνο και πείσμα να ξετυλιχτούν. Η αγάπη όμως θέλει ανεπιτήδευτες ταχυδακτυλουργικές κινήσεις ψυχής. Θέλει κέφι, ζωηράδα και πνευματικό ταπεραμέντο. 

Θα ξεκινήσω λοιπόν από πίσω, από την μικρή πλευρά του νησιού, να το πιάσω από την αρχή, να το ξαναγνωρίσω, να ανακαλύψω κάθε νέο που έφερε ο χρόνος. Το περπατάω από τη μεριά με τα μικρά αρχοντικά και από κάτω ισόγεια κοσμηματοπωλεία τους, με τα χρυσά και τις πέρλες και γεμίζω τις τσέπες μου λάμψη. Συνεχίζω πλάι, οριακά στο νερό, εμπαίζοντας τα πατήματά μου και οσμίζομαι τα φύκια, τα ψάρια και τα όστρακα. Ακούω τα λουστραρισμένα ξύλινα σκαφάκια με τις κόκκινες - μπλε ναυτικές σημαίες τους να τρίζουν από γυαλάδα στο νερό. Σήμανε τέλος καλοκαιριού. Αλλά η ζωή έχει ακόμη πολλά καλοκαίρια. Φτάνω στην προβλήτα μισοϊδρωμένη και πιο σίγουρη για πολλά. Πετάω γρήγορα τα ρούχα και το κόκκινο μπικίνι κάνει την αυτοπεποίθησή μου να καλπάζει. Μια βουτιά από ψηλά, κάθετα ως το βυθό και απότομη ανάδυση στην επιφάνεια. Όλα πιο καθαρά και καθώς βλέπω όλο το νησί μέσα από τη θάλασσα κάτι μου λέει πως την επόμενη φορά θα είμαστε πίσω πάλι μαζί, στα στενά, στο νερό, στα μπαλκόνια, σε πρύμες. Φτάνω αργά στην αυλή με το κοκτέιλ στο χέρι και με βρίσκει ακριβώς εκεί το ξημέρωμα.

AUTUMN 2021 

“Monday, Monday…..”,

 

 Δευτέρα, 6 Σεπτεμβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς».

Μήνας κρασολατρείας και γευσιγνωσίας.

“Monday, Monday…..”, παίζει το ραδιόφωνο και το ξημέρωμα με βρίσκει με μια λευκή με ιβουάρ δαντέλα καλοκαιρινή κουβέρτα τυλιγμένη σφιχτά γύρω μου. Με ξύπνησε μια δυνατή βροχή που με έκανε μούσκεμα ως το κόκαλο. Όνειρο πρωινό, λαχτάρα από βραδύς. Το ξύπνημα με βρίσκει να κρυώνω και να αναρωτιέμαι, ποιο σύννεφο κατάφερε να με βγάλει 10 ολόκληρα λεπτά εκτός πραγματικότητας. Το χθεσινό ποτήρι κρασί με κράτησε κάπως ζεστή, αν και ξεσκέπαστη έως το πρωί, μια και αποκοιμήθηκα μέσα στο σμαραγδί ζακάρ lingerie φόρεμά μου, ακουμπώντας ανεπαίσθητα κάποια στιγμή το ποτήρι με το ροζέ κρασί στο πάτωμα, κερασί παρκέ. Το φόρεμα vintage, της αγαπημένης αδερφής της πολυαγαπημένης μου γιαγιάς. Χυτό, στέρεο, μπλαζέ αλλά και με μια φρόνιμη επιείκεια στην υπερβολή καθώς η φθορά στο χρόνο είχε αρχίσει να δείχνει τα σημάδια της πάνω του. Υπνωτισμένη αντικαθιστώ το μπαγιάτικο στη γλώσσα μου χθεσινό κρασί που έχω την αίσθηση πως πήρε μια όψη θολή μες στο ποτήρι, με φρεσκοφιλτραρισμένο αρωματικό καραμελένιο καφέ και περνάω στο λουσμένο με αποφασιστικό ήλιο μικρό μπαλκόνι μου.

Στην πόρτα μπροστά με περιμένουν ένα ζευγάρι μπλε τιρκουάζ σατέν, μπαλαρινέ στη μύτη mules, τα φορώ και σέρνω τα βήματά μου ως τη γούνινη  μπεζ πολυθρόνα που εγώ έντυσα αναλόγως για να δίνει στο χώρο μια αίσθηση εσωτερικότητας, ζεστασιάς και σπιτίσιας αγκαλιάς . Πέφτω με φόρα μέσα της και ακουμπώ το πιγούνι στα κάγκελα. Θα βρέξει ποτέ, άραγε; Πάνε 3 μήνες χωρίς βροχή, 3 μήνες χωρίς να συγκεντρωθούν σε χιλιάδες σταγόνες τα αρώματα της πλάσης, 3 μήνες χωρίς να κυλήσει στο δέρμα μας το νερό του Θεού. Μια παγωμένη αύρα κοντράρει τις καυτές ηλιαχτίδες και δίνει προοπτική σε πιθανή βροχή προσεχώς. 

Προσεχώς, θα πιούμε το θολό κρασί που θα μας κάνει πιο τολμηρούς στη σκόνη που περιφέρεται αιώνες ανάμεσα μας και κάθεται παντού πάνω μας συνδέοντας το χθες με το σήμερα και υπενθυμίζοντάς μας πως είμαστε τρωτοί στον αέρα. Προσεχώς θα τυλιγόμαστε τα βράδια για να νιώσουμε την αναπνοή μας, την αναπνοή του, την αναπνοή της που πιο όμορφα από το καθετί σαλεύει στα βλέφαρα μας και πότε μας κρατά ξάγρυπνους από ευτυχία και πότε μας στέλνει ύπνο γλυκό. Προσεχώς θα βρέξει φθινοπωρινά διαμάντια που θα προετοιμάσουν την άνοιξη για να μπορεί να φέρει λαμπερά καλοκαίρια. Προσεχώς το φόρεμα θα ψάξει ένα ζεστό παλτό, να αγκαλιαστούν και να ταιριάξουν ξανά τις χειμωνιάτικες νύχτες, που θα γευτούν παρέα το πρώτο κρασί του φθινοπώρου.

AUTUMN 2021 

Μετακορωνοβάιρους εκπαίδευση

Ο πλανήτης έχει ένα απροσδόκητα δυσάρεστο και ενοχλητικό επισκέπτη, μια επιδημία, που όσο αφιλόξενη και αν της δείχνουμε ότι είναι, απτόητη σουλατσάρει στους διαδρόμους τους μυαλού μας , δυναστεύει τα σώματα μας και λεηλατεί τους κοινωνικοοικονομικους θεσμούς μας. Μόλις μάζεψε πόντους πολλών διαμονών και αναβαθμίστηκε σε πανδημία. Η επιχείρηση «Πλανήτης» βάζει λουκέτο και παλεύει να βρει πως θα ξανανοίξει χωρις μεγάλο κόστος. Δειλά δειλά βρίσκει τρόπο να περιορίσει την επίδραση της πανδημίας, καταφέρνει να την απομονώσει σε δωμάτιο με τιμωρητική διακόσμηση και θέα την επιστημονική έρευνα. 

Ο κόσμος ξαναρχίζει να νιώθει κάπως πιο φιλόξενος στον πλανήτη του, τολμάει να ξανά-δραστηριοποιηθεί οικονομικά ώστε να μπορέσει και πάλι να εξασφαλίσει το κατάλυμά του, να γευτεί επιλογές, να συνεχίσει να είναι συλλέκτης εμπειριών. Επιτέλους προσφέρει και του προσφέρονται πάλι υπηρεσίες, φαινομενικά δυο, τριών αστέρων στην πραγματικότητα ίσως για πρώτη φορά τεσσάρων, πέντε ή και έξι αστέρων. Οι τρέχουσες υπηρεσίες δεν μπορούν να αντισταθμίσουν σε ποσότητα, συχνότητα και εγγύτητα εκείνες τις προ Κορωναϊού εποχής, ωστόσο μπορούν να ισορροπήσουν σε ποιότητα, ουσία και αξιοπιστία. Σύντομα θα κοστίζουν πιο ακριβά αλλά σίγουρα αν και λιγότερο σύντομα θα αξιολογούνται συχνότερα, θα βελτιώνονται ακόμη περισσότερο και θα επιλέγονται μαζικά. Το κόστος τους θα είναι πιο αντιπροσωπευτικό άρα μεσομακροπρόθεσμα, πρακτικά μπορεί να μοιάσει ανεκτό και όχι απαγορευτικό. Η ανισότητα στην ποσότητα δύσκολα θα εξαλειφθεί όμως η ισότητα στην ποιότητα σύντομα θα εδραιωθεί. 

Εξ ονόματος της, η επιχείρηση θα επιβιώσει με πιο ανθρωποκεντρικούς πελατειακούς όρους και θα της αποδοθεί μεγαλύτερη εμπιστοσύνη και διάρκεια. Έτσι τα ζωτικά της όργανα, η κάθε μικρότερη επιχείρηση που την τροφοδοτεί με ζωή, θα νιώσουν στο προσεχές μέλλον, πιο προστατευμένα σε ένα σώμα ταϊσμένο με υπερτροφές και όχι φαστ φουντ θεσμικά πλαίσια λειτουργίας συντήρησης ή και ανάπτυξης. Η εκπαίδευση μένει μόνο τώρα να είναι εκείνη που θα συμβάλει στο να δώσει ο εγκέφαλος τις σωστές εντολές στα ζωτικά όργανα να απορροφούν σωστά τις υπερτροφές και να τιςμεταβολιζουν σε έργο. Έχω οραματιστεί μια τέτοια εκπαίδευση.... Πάμε προσεχώς να την γνωρίσουμε καλύτερα.

ΠΣ

Wasting self-estimation

- Sometimes , some people , when they feel that they are wrong , defend aggressively .... to themselves, wasting their image in the wrong impressions.

                                                                                                                                           P.S

- Κάποιες φορές, κάποιοι, οταν νιώθουν πως έχουν άδικο, αμύνονται επιθετικά....προς τον εαυτό τους, σπαταλώντας την εικόνα τους σε λάθος εντυπώσεις.

                                                                                                                                                  P.S