Το ταξίδι εκείνο: Βαλίτσες παντού

 Δευτέρα 24 Ιανουαρίου, έτος «Μαύρου Δέρματος». 

Μήνας Αλκυονίδων και λαμπροφεγγαρόφωτης βροχής 

Το σπίτι της είναι γεμάτο από διάφορες βαλίτσες. Υπάρχουν βαλίτσες παντού. Όχι βαλίτσες που πρέπει να αδειάσουν. Δε είναι οι βαλίτσες αυτές που ταξίδεψαν παρέα με τον ιδιοκτήτη τους κάπου και επέστρεψαν για να κρυφτούν στο πατάρι, στην αποθήκη ή στο βάθος κάποιας ντουλάπας. Ούτε είναι οι βαλίτσες που με κόπο έκλεισε η ιδιοκτήτριά τους προσπαθώντας να χωρέσει επίμονα παραπάνω από όσα έπρεπε ρούχα και αξεσουάρ. Εκείνες που έτσι πιεσμένες όπως είναι όταν τολμήσεις να τις ανοίξεις φοβάσαι πως θα βρεις τα γαζιά τους διαλυμένα ή κάποια φανταχτερή γόβα θα εκσφενδονιστεί στο κούτελό σου αφήνοντας το αποτύπωμά της κυριολεκτικά στο κεφάλι σου. Είναι βαλίτσες διακοσμητικές ή χρηστικά αντικείμενα με εμφάνιση βαλίτσας. 

Διακοσμητικές βαλίτσες που μάλλον ικανοποιούν κατά κάποιο τρόπο τη λαχτάρα για ταξίδι. Πιθανόν εκείνη βλέπει στις βαλίτσες τριγύρω, το ταξίδι που έρχεται ή πιθανόν εκείνα που πέρασαν και άφησαν νοσταλγία και πόθο. Μπορεί πάλι να μην ικανοποιεί την προσδοκία ή την ανάμνηση με τόσες βαλίτσες αριστερά και δεξιά αλλά να ζει με κάποιο τρόπο γενικά το ταξίδι κάθε λεπτό, κάθε φορά που πέφτει το βλέμμα της σε κάποια από τις βαλίτσες εκεί. Ονειροβατεί ίσως σε κόσμους που τα αληθινά ταξίδια δεν μπορούν πάντα εύκολα να πλησιάσουν αλλά και αν τους πλησιάσουν συχνά θα πρέπει να τους εγκαταλείψουν. Κάθε βαλίτσα, τέτοια διακοσμητική, μπορεί σε χρώμα, υλικό και περιεχόμενο να παραπέμπει σε μια επιθυμία, σε ένα όραμα, σε μια εποχή και σε μια ιστορία που η πρωταγωνίστρια έχει κρυφτεί  εκεί ή έχει κρύψει μέσα της. Μόνο αν την ανοίξεις μπορεί να ανακαλύψεις τι από τα δυο συμβαίνουν. Κάποιος είναι ήδη ανοιχτές και κάποιες λίγες έτυχε και τις άνοιξε μια το φορές μπροστά μου.

Μια φορά σε μία από αυτές είχε χωρέσει ένα πολυτελές πορσελάνινο σερβίτσιο καφέ. Μπορεί να ήταν και η συσκευασία του ίδιου του σερβίτσιου σκέφτηκα τότε. Μα η ευλάβεια  με την οποία τα απέσυρε από μέσα για να τα χρησιμοποιήσει, η προσοχή με την οποία τα ακούμπησε στο τραπέζι μπροστά μου για να μου σερβίρει ζεστό καφέ και κέικ καρότου αλλά και ο τρόπος που τα επανατοποθέτησε πίσω, με τόση φροντίδα και τάξη, με έκανε να καταλάβω πως εκεί τα αποθήκευε. Όταν δε έκλεισε το καπάκι, ακούμπησε και κράτησε σταθερά τις παλάμες της στην επιφάνεια για μερικά δευτερόλεπτα σα να άφηνε εκεί μια προσευχή για κάποιον ή για κάτι και έπειτα απομάκρυνε τα χέρια φρόνιμα. Στη συνέχεια εγώ πρόσεξα πως η βαλίτσα δεν ήταν άλλο πάρα ένα ψάθινο ορθογώνιο καλάθι πικ νικ. Το καλάθι διακοσμούσε μία γωνία στο αίθριο του σπιτιού της, μία ξύλινη ραφιέρα θα έλεγα όπου πάνω πάνω εκείνο και από κάτω άλλα δύο ράφια με έρποντα φυτά και μερικά βιβλία. Τόσο ο χώρος όσο και η ψάθινα βαλίτσα με το συγκεκριμένο περιεχόμενο με έπεισαν πως της άρεσε πολύ το γεύμα στην εξοχή.

Της αρέσουν ωστόσο πολλά πράγματα πλην της εξοχής, όπως το να διηγείται ιστορίες από τη ζωή της και να προσκαλεί ανθρώπους σπίτι της. Για εκείνες τις σημειώσεις που προσφέρθηκε να μου διαθέσει εκείνο το παγωμένο απόγευμα Σαββάτου πριν δύο χρόνια αποφάσισε και πάλι να με καλέσει σπίτι της και όχι να βρεθούμε κάπου έξω. Ξανά οι ίδιες βαλίτσες στα ίδια σημεία, vintage καλοφτιαγμένα, μερακλίδικα αντικείμενα, με σπάνια χρώματα, ιδιαίτερα κουμπώματα, χρυσά λουκέτα και περίτεχνα ντυμένα με μεταξωτά υφάσματα χερούλια διατηρούσαν τις θέσεις τους και αποκτούσαν το ίδιο ενδιαφέρον και περιέργεια στον καλεσμένο. Δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί πως διακοσμούν με μια υπέροχα μποέμ διάθεση τον χώρο. Χαριτωμένοι αποθηκευτικοί μικροί χώροι, ιδιαίτερα λειτουργικοί, που μπορούν να μετακινούνται εύκολα και να αποθηκεύονται ακόμα πιο εύκολα σε άλλους μεγαλύτερους. Δε βρίσκονταν διάσπαρτες στα διάφορα σημεία του σπιτιού αλλά συγκεντρωμένες και κυρίως στοιβαγμένες. Σε μία από αυτές ήταν και οι σημειώσεις της, “οι μικροί της θησαυροί” όπως φάνταζε μάλλον και το περιεχόμενο των περισσότερων μάλλον βαλιτσών. Χρειάστηκε να ψάξει λίγο για να τις βρει. Όχι στην πρώτη που άνοιξε αλλά στη δεύτερη κιόλας βρήκε αυτό που ήθελε. Σηκώνοντας το ντοσιέ με τις πολλές σελίδες και πριν καλά καλά μου το παραδώσει, πρόλαβε να κλείσει γρήγορα τη βαλίτσα. Όχι όμως τόσο γρήγορα που να μην προλάβω να δω το φανταχτερό κίτρινο ημερολόγιο στον πάτο της. Έγραφε με πλάγιους αριθμούς 1994. 

WINTER 2022