Δευτέρα 15 Νοεμβρίου , έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς».
Μήνας χρυσανθεμολατρείας και Βροχής των Λεοντιδών
Αυτές τις μέρες έξω από το μαγαζί τα ξερά φύλλα μαζεύονται σωρός. Τα φέρνει ο αέρας και ο Νοέμβρης. Είναι από τα τελευταία. Λατρεύω το χρώμα τους και τον ήχο που κάνουν σαν τα πατάς ή τα σκουπίζεις. Σήμερα το πρωί μετακόμισα στο διαμερισματάκι που άδειασε στον 1ο. Είμαι πιο κοντά σε εκείνους και εκείνοι σε εμένα. Μπορούν να περνάνε να με βλέπουν και μετά τη δουλειά. Είναι που έχω λατρέψει το μικρό hotel, το τζαμένιο καφέ του και τους αλλόκοτα αγαπησιάρικους υπαλλήλους του. Σήμερα αρχίζω και αγωνιώ για τις μέρες που περνούν και για τις σύντομες επαναλήψεις πραγμάτων που πρόλαβαν και έγιναν συνήθειες, όπως οι άνθρωποι αυτοί. Όλο και πλησιάζω σε μια ισχυρή και ανακουφιστική άποψη τελευταία. Ότι δεν μου ταιριάζει και ότι μου ξενίζει σε άτομα και συμπεριφορές είναι απλά δική μου έλλειψη αυτοδιάθεσης. Η αυτοδιάθεση μου να αγαπώ. Είναι από εκείνες τις διαπιστώσεις που σου δίνουν ανάσα και σου επιτρέπουν να ξανά-αναπνεύσεις. Αρχίζω να αγαπάω ευκολότερα όσο αντιλαμβάνομαι τα διαμάντια που καλά κρύβει κανείς και έχει θαμμένα εκεί που δε φτάνει εύκολα η δική μου ματιά. Είναι περισσότεροι εκείνοι που αξίζουν την αγάπη μου όταν αφήνω τον εαυτό μου ανεπηρέαστο από τις δικές μου κατασκευασμένες θεωρήσεις για τον κόσμο. Φοράω ένα κοτλέ κεραμιδί μακρύ φόρεμα σε σχήμα Α συνδυασμένο με εκρού στενό ζιβάγκο πλεκτό, ένα ζευγάρι καστόρινα clogs με γούνινες λεπτομέρειες, σε ίδιο χρώμα και κατεβαίνω να συναντήσω κάποιους από αυτούς.
Στο φως της μέρας, και όμως το γυάλινο μαγαζάκι έχει ανάψει όλα τα φώτα. Πάλι είναι σχετικά σκοτεινό και αυτό γιατί σκοτεινή είναι ατμόσφαιρά του αν δεν αναμετρηθείς με τις φωτεινές του πλευρές. Η μουσική που παίζει είναι σε συγχορδίες κιθάρας και νότες απαλές, μελωδίες μακρόσυρτες, διαδοχικής μονοτονίας, με καθόλου εξάρσεις αλλά σε τόνο τόσο σίγουρα μελαγχολικά υπέροχα και εύηχο. Το τζάκι σε μέγεθος και υλικά μοιάζει με σκοτεινό δράκο. Η εστία του σα φλογισμένο στόμα που είναι έτοιμο να εκτοξεύσει πυρά σε όποιον προσέρχεται με εχθρική διάθεση στον χώρο. Σε κάθε άλλη περίπτωση γίνεται ο γίγαντας φίλος σου που μπορεί να ζεστάνει την παγωμένη σου καρδία. Τα τραπέζια φαίνονται ότι μαζεύτηκαν από κάποια εγκαταλελειμμένα βικτοριανά σπίτια του μακρινού Όρεγκον της Αμερικής. Παλιά, σκοροφαγωμένα αλλά με ενδιαφέρουσες σχεδιαστικές γραμμές και όλα με επιφάνειες φρεσκοβαμμένες με μαύρο γυαλιστερό πηχτό χρώμα. Έτσι λοιπόν εύκολα χαράσσεις πάνω τη στιγμή ή την ευχή σου. Οι τοίχοι τριγύρω πανύψηλοι, πάνω από πέντε μέτρα και όλοι τελειώνουν σε μια παχιά ριγωτή κλίμακα από γύψο. Πόση ευτυχία να ξέρεις, πως η υπέροχα αρωματισμένη τάρτα μήλου επιτίθεται στα ρουθούνια σου πρώτα, έπειτα στον ουρανίσκο σου και τέλος έχει τόσο χώρο να απλωθεί όσο της αναλογεί σε όγκο απόλαυσης. Δε συμπιέζεται , δε περιορίζεται σε ένα μικρό δωμάτιο ώστε τελικά να εκτοξεύεται έξω στον δρόμο από τις ψιλές οπές στις ενώσεις των τζαμιών μεταξύ τους. Μένει μαζί σου, πάνω στα ρούχα σου και σε συντροφεύει για όλο το υπόλοιπο της ημέρας. Το αγόρι και το κορίτσι που την ψήνουν, έχουν μελαγχολικά μαλλιά και ρούχα. Τα μαλλιά γυαλιστερά από το φυσικό λίπος του δέρματος άλουστα από μέρες και τα ρούχα τρομαχτικά ίδια κάθε φορά αν και διαφορετικά.
Με περιμένουν και με καλωσορίζουν μέσα από το τζάμι την ώρα που διαβαίνω απ’ έξω. Τους εξηγώ πως πάω μέχρι το φαρμακείο να πάρω μια κρέμα για τα μεσογειακά μου χέρια που καθόλου δεν αντέχουν στο κρύο. Έχουν κολλήσει τη μούρη τους στα τζάμι και με παρακολουθούν να ξεμακραίνω, με απορία στο βλέμμα και μισό χαμόγελο στα χείλια. Νιώθω πως με κοιτούν καμαρώνοντάς με, ή μπορεί και τον εαυτό τους που με κάναν φίλη τους. Τους κάνω νόημα πως σύντομα θα γυρίσω και έτσι απομακρύνονται από το τζάμι. Τριγυρνώ για μερικά λεπτά στη γειτονιά, να αρπάξω λίγο απ΄ το κρύο, να το συνηθίσω, να καταφέρω να ξεπιιάσω τους μύες μου που έχουν σφιχτεί από αντίσταση σε αυτό. Περιπλανιέμαι φυσικά και με την ελπίδα πως θα χορτάσω με τις εικόνες του τόπου αυτού και έτσι δε θα μου λείψουν σύντομα. Έχω πολλές αμφιβολίες ωστόσο. Όταν επιστρέφω, τρέχουν προς το μέρος μου, να μου πάρουν το καμηλό μου παλτό που τόσο δυσκολεύομαι να αποχωριστώ. Με ενημερώνουν πως καφές και αυγά ποσέ με περιμένουν στο τραπέζι και πως ο αγαπημένος μου τηλεφώνησε απ΄ το δωμάτιο να ρωτήσει αν είμαι εκεί. Τον άφησα να κοιμάται προκειμένου να προλάβω αβίαστα να πάρω τον πρωινό μου απαραίτητο χρόνο για να συνηθίσω τα εγκόσμια. Εκείνος είναι τόσο υπέροχα γήινος και είναι αυτό που αγαπώ περισσότερο πάνω του. Εκείνοι όμως αγαπούν σε εμένα μάλλον τον απόκοσμο αέρα μου και φορές φορές με περιπαίζουν. Όπως ετούτη την ώρα μου κρύβουν πως στο τραπέζι με περιμένουν ήδη τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Προσπαθούμε πολύ να γίνουμε ο ένας καθημερινότητα του άλλου, τις μέρες αυτές.
AUTUMN 2021
