Πέμπτη 4 Νοεμβρίου , έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς».
Μήνας χρυσανθεμολατρείας και Βροχής των Λεοντιδών
Κοντά στο μεσημέρι και η ζέστη αρχίζει να γίνεται ανυπόφορη. Την κατάσταση επιβαρύνει η υγρασία και η άπνοια. Ατμόσφαιρα ομιχλώδης όπως και η διάθεση μου. Ένα σύννεφο στο μυαλό μου δεν αφήνει τη σκέψη να μπει σε καμία απολύτως τάξη. Και το σύννεφο αυτό δεν έχει φυσικά καμία σχέση με το νέφος που αφήνει κάθε αμάξι που περνάει από αυτόν τον τραγικό, χωμάτινο δρόμο. Όχι ότι και αυτό το νέφος σκόνης δεν επιβαρύνει την ήδη επιβαρυμένη κατάσταση στην οποία βρίσκομαι εδώ και δύο ώρες και έχει μετατρέψει το μαυρόασπρο τουίντ ανδρόγυνο σύνολό μου σε ασπρόμαυρο. Περιέργως, η εμφάνισή μου έχει ταιριάξει ανέλπιστα με το τοπίο γύρω μου. Δεν έχει ταιριάξει ωστόσο με τις κλιματολογικές συνθήκες που προκαλούν αυτό το συννεφόκαμα για αρχές Νοέμβρη και έτσι κάπου εκεί, στην μέση του δικού μου πουθενά, έρχεται στο νου το “Sweet November”.
Το αμάξι είχε προορισμό και σκοπό. Το πρόβλημα είναι πως εγώ πέρα από γούστο δεν είχα τίποτα άλλο. Ούτε προορισμό, ούτε σκοπό. Με πήγαινε το τεράστιο πρέπει που κουβαλάω στην πλάτη μου εδώ και μια ζωή. Με πήγαινε κάπου που μπορεί να ικανοποιούσε αρκετούς άλλους αλλά όχι εμένα. Εμένα μου πήγαινε εξαιρετικά το ολόστενο τουίντ μαυρόασπρο σακάκι με τα βελούδινα κουμπιά, όπως και ο γιακάς του. Μου πήγαινε υπέροχα και το σεταρισμένο καμπάνα ψηλοκάβαλο παντελόνι του. Τέλειο και το λευκό πουκάμισο με τους κάθετους φαρμπαλάδες με ξέφτια στο τελείωμα, αριστερά και δεξιά από τη σειρά κουμπιών του. Στο λαιμό ψηλά κατέληγε σε έναν όρθιο κουμπωμένο γιακά που διακοσμούσε ένα μαύρο βελούδινο κορδελάκι δεμένο σε φιόγκο μπροστά. Αέρινες μπούκλες στην κορυφή και πανύψηλα μαύρα δερμάτινα, oxford μποτάκια στο πάτο. Πάνω σε αυτά τα μποτάκια στέκομαι αποκαμωμένη και με ασαφές βλέμμα. Έπρεπε να βρεθεί μια θεόσταλτη ή δαιμονισμένη δικαιολογία, κάτι σαν “ατυχής και καλά σύμπτωση” για να αποφύγω να πάω κάπου που βαθιά μέσα μου θεωρούσα εντελώς άσκοπο.
Το λάστιχο ωστόσο θα ήταν πιο βολικό αν έσκαγε κάπου πιο κεντρικά. Μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω, πολύ σύντομα, θα έμπαινα σε κεντρική λεωφόρο δίπλα σε οικιστικό περιβάλλον. Εδώ δε βρίσκει επαφή ούτε ο Δημιουργός με το σύμπαν του. Σίγουρα κάποιος αγρότης με την αλωνιστική του μηχανή, ένας κτηνοτρόφος με κότες στην καρότσα του αγροτικού του ή ένας παραδοσιακός μηχανόβιος που δοκιμάζει τους ίππους της μηχανής του σε δύσκολα οδοστρώματα πιθανόν να διάσχιζε τον στενό κακοτράχαλο δρόμο με τα χαλίκια, τις λακκούβες, τα χορταριασμένα πλαϊνά και τον ατελείωτο κάμπο αριστερά - δεξιά. Μία κυρία όμως που θέλει να γλιτώσει πέντε χιλιόμετρα δρόμο το πιο πιθανό είναι να διάλεγε μια φαρδιά άσφαλτο. Διανύοντας την γρήγορα και με ασφάλεια θα έφτανα πολύ γρήγορα στον επιδιωκόμενο στόχο αλλά προσποιούμενη πως με ενδιέφερε θα έπρεπε να έρθω αντιμέτωπη με κάτι πιο περίπλοκο από ένα σκασμένο λάστιχο στην ερημιά. Θα έπρεπε να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου και την αλήθεια του. Προσωποποιώ τη συνείδηση μου πάντα με τη γνωστή φαντασία που καλπάζει. Είναι ο οδηγός της οδικής που περιμένω. Με κοιτάζει με περιφρόνηση που δεν μπορώ να αλλάξω απλά ένα λάστιχο, που αφού δεν είμαι για τέτοια τι τα θέλω τα πειράματα. Είναι ντυμένος σα γνήσιο καουμπόι. Φοράει μαύρο καστόρινο biker jacket, blue jean και μπότες με σπιρούνια. Έτσι είναι η συνείδησή μου ετοιμοπόλεμη κάθε φορά που χρειάζεται να έρθει αντιμέτωπη με εμένα την ίδια. Μετά την περιφρόνηση όμως, σηκώνει το φρύδι του με μια υπεροψία πως όπως πάντα για ακόμη μία φορά έχει τη λύση. Είναι δυνατός και έτοιμος να μου αλλάξει το λάστιχο, να με προστατέψει ως σωστός άντρας αν εμφανιστούν πιστολάδες στην Αριζόνα που εγώ η ίδια με έμπλεξα. Ξέρει πως είναι πολύ γρήγορος, όπως ακριβώς και η συνείδηση μου. Στα πιο διψασμένα για απαντήσεις σημεία του μυαλού μου θα βρει γρήγορα τις απαντήσεις. Και αν οι σκέψεις μου τραβήξουν σκανδάλη εναντίον μου, εκείνη θα προλάβει πρώτη να χτυπήσει και να με σώσει από αυτές τις επιτήδειες.
AUTUMN 2021
