Εκτός περιγράμματος

 Παρασκευή 5 Νοεμβρίου , έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας χρυσανθεμολατρείας και Βροχής των Λεοντιδών

Κατά μήκος του αυτοκινητόδρομου υπάρχουν βελανιδιές, κάποια πευκοειδή και μερικά κωνοφόρα. Η βλάστηση είναι πυκνή με διαλείμματα από πράσινα, δροσερά λιβάδια. Στη θέα τους υπερισχύει το πράσινο, η γραμμή του ορίζοντα και ο ουρανός. Τα σύννεφα έχουν εγκαταλείψει το γαλάζιο και στην ατμόσφαιρα απουσιάζει κάθε είδος υγρασία. Η κίνηση είναι περιορισμένη και τα αμάξια που σε προσπερνούν κινούνται μέσα στα απόλυτα όρια ταχύτητας. Δεν είναι ιδιαίτερα φορτωμένα ούτε με ανθρώπους ούτε με αποσκευές. Οι πινακίδες σχεδόν όλων φέρουν το σηματάκι της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι περισσότεροι μοιάζουν με οδηγοί αναψυχής αλλά η εμφάνισή τους αν και casual αρκετά περιποιημένη και όχι αδιάφορη. Το ίδιο και συνοδηγοί. Υπερισχύει το αρσενικό στοιχείο στο τιμόνι, δίπλα τους και πίσω σύντροφοι και παιδιά. Όλα τριγύρω σε ένα ντέμο ηρεμίας που σχεδόν υπνωτίζει αν και δεν πρέπει.

Τα ίδια τοπία εναλλάσσονται ως προς τις λεπτομέρειές τους, ποικιλοτρόπως. Μικρές πόλεις εμφανίζονται και χάνονται δίνοντας πάλι τη θέση του στο προηγούμενο φυσικό σκηνικό. Όλες ίδια διαφορετικές. Όλες στην όψη τους έχουν το ίδιο ανθρώπινο αποτύπωμα. Αν καθίσεις και τις επεξεργαστείς για λίγο θα διαπιστώσεις πως κουβαλούν, η καθεμιά τους, τις  εμπειρίες, τα όνειρα, τις στιγμές, τους έρωτες, τις έχθρες, τα πάθη, τις προτιμήσεις, τα εγκλήματα, τα αμαρτήματα και τις προσευχές των ανθρώπων τους. Κάποιες μοιάζουν άπνοες, ξεψυχισμένες και μοναχικές. Άλλες είναι τόσο ζωντανές που νιώθεις πως σου φωνάζουν να τις επισκεφτείς και να τις ανακαλύψεις. Σε αυτές τις δεύτερες, οι άνθρωποι ζούνε την πόλη τους, σπαταλούν ότι η πόλη τους χαρίζει απ’ άκρη σε άκρη. Την ίδια στιγμή σε ότι υπαρχή φθορά υπάρχει και εξυγίανση. Ότι παλιώνει, αναπαλαιώνεται αλλά δεν εκμοντερνίζεται. Ότι νέο έχει την πιο σύγχρονη μορφή που θα μπορούσε να έχει. Ο κόσμος προσαρμόζει την πόλη του σε αυτό που τον εκφράζει και προσαρμόζεται. Όμως και οι πιο ήσυχες πόλεις, που μοιάζουν σα μεγάλες επαρχίες εξυπηρετούν και πάλι κάτι,  όχι συμπτωματικά ούτε άστοχα. Φιλοξενούν την ιδέα της αυτάρκειας για τους λιτούς και της απομόνωσης για τους ασυμβίβαστους ή τους απόλυτα συμβιβασμένους. 

Στα είκοσι χιλιόμετρα  περίπου πριν τη στροφή, τραβάω χειρόφρενο έξω από ένα βενζινάδικο για καύσιμα. Γεμίζω το αμάξι βενζίνη και το στομάχι μου με ένα λαχταριστό χάμπουργκερ. Δίπλα σε ένα ντελικατέσεν με παραδοσιακές σοκολάτες γεμίζω πια πάνινη τσάντα, με το λογότυπο της πόλης ζωγραφισμένο, η οποία βρίσκεται μερικά ακόμη χιλιόμετρα μετά τη στροφή. Στο ταμείο μπροστά μπορείς να διαλέξεις ανάμεσα σε μία ποικιλία από καρτ ποστάλ με τα πιο διάσημα αξιοθέατα της πόλης. Αγοράζω μερικές για να προσθέσω στη συλλογή μου και συμπληρώνω μία, την οποία ταχυδρομώ επί τόπου, ρίχνοντάς την στο ταχυδρομικό κουτί πλάι στο γκισέ με τα αφορολόγητα κοσμήματα, αρώματα, ποτά. Αποστολέας της κάρτας, εγώ η ίδια. Στην κάρτα γράφω πως έξω από τον παράδεισο που νομίζεις πως έφτιαξες υπάρχουν χιλιάδες ακόμη για να ανακαλύψεις. Σε αυτούς υπάρχουν άγγελοι που δεν είναι δημιούργημα της ανάγκης σου για προστασία. Οι άγγελοι αυτοί υπάρχουν από πάντα και δυστυχώς έπεσαν σε παραδείσους μακριά από τους δικούς σου, σε ώρα άλλη από τη δική σου. Το καλύτερο μάλιστα είναι πως και εκείνοι δεν ξέρουν πως υπάρχεις. Αν πας να τους ψάξεις θα δεις πως με ένα τρόπο σε περίμεναν. Ακόμη και λίγο να ζήσεις μαζί τους, η καρδιά σου θα φυλάξει σε μια γωνιά τόση ελπίδα που όποτε λυγίζεις θα μπορείς να την επισκέπτεσαι και να ταΐζεις την ψυχή σου λίγο από αυτή. Στα μεγάφωνα έξω παίζει το “the promised land” του Βruce Springsteen. Υπάρχουν σκέφτομαι πολλά, πολλά υποσχόμενα ακρωτήρια που αν πας θα προσέξεις πως μπορείς σχεδόν να ακουμπίσεις τον ήλιο. Ελπίζω να έχει φτάσει η κάρτα στη διεύθυνσή μου πριν επιστρέψω.

AUTUMN 2021

Με μαυρόασπρο τουίντ στην Αριζόνα

 Πέμπτη 4 Νοεμβρίου , έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας χρυσανθεμολατρείας και Βροχής των Λεοντιδών

Κοντά στο μεσημέρι και η ζέστη αρχίζει να γίνεται ανυπόφορη. Την κατάσταση επιβαρύνει η υγρασία και η άπνοια. Ατμόσφαιρα ομιχλώδης όπως και η διάθεση μου. Ένα σύννεφο στο μυαλό μου δεν αφήνει τη σκέψη να μπει σε καμία απολύτως τάξη. Και το σύννεφο αυτό δεν έχει φυσικά καμία σχέση με το νέφος που αφήνει κάθε αμάξι που περνάει από αυτόν τον τραγικό, χωμάτινο δρόμο. Όχι ότι και αυτό το νέφος σκόνης δεν επιβαρύνει την ήδη επιβαρυμένη κατάσταση στην οποία βρίσκομαι εδώ και δύο ώρες και έχει μετατρέψει το μαυρόασπρο τουίντ ανδρόγυνο σύνολό μου σε ασπρόμαυρο. Περιέργως, η εμφάνισή μου έχει ταιριάξει ανέλπιστα με το τοπίο γύρω μου. Δεν έχει ταιριάξει ωστόσο με τις κλιματολογικές συνθήκες που προκαλούν αυτό το συννεφόκαμα για αρχές Νοέμβρη και έτσι κάπου εκεί, στην μέση του δικού μου πουθενά, έρχεται στο νου το  “Sweet November”.

Το αμάξι είχε προορισμό και σκοπό. Το πρόβλημα είναι πως εγώ πέρα από γούστο δεν είχα τίποτα άλλο. Ούτε προορισμό, ούτε σκοπό. Με πήγαινε το τεράστιο πρέπει που κουβαλάω στην πλάτη μου εδώ και μια ζωή. Με πήγαινε κάπου που μπορεί να ικανοποιούσε αρκετούς άλλους αλλά όχι εμένα. Εμένα μου πήγαινε εξαιρετικά το ολόστενο τουίντ μαυρόασπρο σακάκι με τα βελούδινα κουμπιά, όπως και ο γιακάς του. Μου πήγαινε υπέροχα και το σεταρισμένο καμπάνα ψηλοκάβαλο παντελόνι του. Τέλειο και το λευκό πουκάμισο με τους κάθετους φαρμπαλάδες με ξέφτια στο τελείωμα, αριστερά και δεξιά από τη σειρά κουμπιών του. Στο λαιμό ψηλά κατέληγε σε έναν όρθιο κουμπωμένο γιακά που διακοσμούσε ένα μαύρο βελούδινο κορδελάκι δεμένο σε φιόγκο μπροστά. Αέρινες μπούκλες στην κορυφή και πανύψηλα μαύρα δερμάτινα, oxford  μποτάκια στο πάτο. Πάνω σε αυτά τα μποτάκια στέκομαι αποκαμωμένη και με ασαφές βλέμμα. Έπρεπε να βρεθεί μια θεόσταλτη ή δαιμονισμένη δικαιολογία, κάτι σαν “ατυχής και καλά σύμπτωση” για να αποφύγω να πάω κάπου που βαθιά μέσα μου θεωρούσα εντελώς άσκοπο.

Το λάστιχο ωστόσο θα ήταν πιο βολικό αν έσκαγε κάπου πιο κεντρικά. Μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω, πολύ σύντομα, θα έμπαινα σε κεντρική λεωφόρο δίπλα σε οικιστικό περιβάλλον. Εδώ δε βρίσκει επαφή ούτε ο Δημιουργός με το σύμπαν του. Σίγουρα κάποιος αγρότης με την αλωνιστική του μηχανή,  ένας κτηνοτρόφος με κότες στην καρότσα του αγροτικού του ή ένας παραδοσιακός μηχανόβιος που δοκιμάζει τους ίππους της μηχανής του σε δύσκολα οδοστρώματα πιθανόν να διάσχιζε τον στενό κακοτράχαλο δρόμο με τα χαλίκια, τις λακκούβες, τα χορταριασμένα πλαϊνά και τον ατελείωτο κάμπο αριστερά - δεξιά. Μία κυρία όμως που θέλει να γλιτώσει πέντε χιλιόμετρα δρόμο το πιο πιθανό είναι να διάλεγε μια φαρδιά άσφαλτο. Διανύοντας την γρήγορα και με ασφάλεια θα έφτανα πολύ γρήγορα στον επιδιωκόμενο στόχο αλλά προσποιούμενη πως με ενδιέφερε θα έπρεπε να έρθω αντιμέτωπη με κάτι πιο περίπλοκο από ένα σκασμένο λάστιχο στην ερημιά. Θα έπρεπε να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου και την αλήθεια του. Προσωποποιώ τη συνείδηση μου πάντα με τη γνωστή φαντασία που καλπάζει. Είναι ο οδηγός της οδικής που περιμένω. Με κοιτάζει με περιφρόνηση που δεν μπορώ να αλλάξω απλά ένα λάστιχο, που αφού δεν είμαι για τέτοια τι τα θέλω τα πειράματα. Είναι ντυμένος σα γνήσιο καουμπόι. Φοράει μαύρο καστόρινο biker jacket, blue jean και μπότες με σπιρούνια. Έτσι είναι η συνείδησή μου ετοιμοπόλεμη κάθε φορά που χρειάζεται να έρθει αντιμέτωπη με εμένα την ίδια. Μετά την περιφρόνηση όμως, σηκώνει το φρύδι του με μια υπεροψία πως όπως πάντα για ακόμη μία φορά έχει τη λύση. Είναι δυνατός και έτοιμος να μου αλλάξει το λάστιχο, να με προστατέψει ως σωστός άντρας αν εμφανιστούν πιστολάδες στην Αριζόνα που εγώ η ίδια με έμπλεξα. Ξέρει πως είναι πολύ γρήγορος, όπως ακριβώς και η συνείδηση μου. Στα πιο διψασμένα για απαντήσεις σημεία του μυαλού μου θα βρει γρήγορα τις απαντήσεις. Και αν οι σκέψεις μου τραβήξουν σκανδάλη εναντίον μου, εκείνη θα προλάβει πρώτη να χτυπήσει και να με σώσει από αυτές τις επιτήδειες. 

AUTUMN 2021

Μια φίλη που δε γνώριζε πως

 Τρίτη 2  Νοεμβρίου , έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας χρυσανθεμολατρείας και Βροχής των Λεοντιδών

Εκείνο το πρωινό της Τρίτης, κατεβαίνοντας τα σκαλιά της εσωτερικής ξύλινης σκάλας κοντοστάθηκα ακριβώς πριν τη στροφή της να κοιτάω. Ήταν μια φαρδιά πολύ άνετη και καθόλου απότομη στο κατέβασμά ξύλινη σκάλα, σε φυσικό χρώμα, περασμένη με γυαλιστερό βερνίκι και μια μοκέτα στη μέση σε ζωηρό κόκκινο. Στιβαρή κουπαστή και κάθετα χοντρά ξύλα, λεπτά ψηλά και χαμηλά, μεγαλύτερης διαμέτρου στη μέση και σε κάθε σκαλοπάτι μια ιδέα πιο κοντά στο πρωινό που μοσχοβόλαγε από την κουζίνα. Πριν το πλατύσκαλο για το δεύτερο μέρος της σκάλας, κάθομαι στο τελευταίο σκαλοπάτι σε κλίση με το κορμί ως τον λαιμό πίσω και το κεφάλι όλο μπροστά, και κοιτάζω αριστερά και ευθεία. Εκεί στέκεται για μερικά λεπτά χωρίς καθόλου να  καταλάβει να την παρακολουθώ καταγράφοντας προσεκτικά κάθε της κίνηση.

Στα πρώτα χρόνια της εφηβείας, περίεργη αλλά και συνάμα συγκρατημένη. Εκείνη γυναίκα, κοντά στα 30, ανεξάρτητη, δυνατή και σίγουρη. Είναι κόρη, αδερφή, μητέρα, σύζυγός και για εμένα περισσότερο από θεία, με έναν τρόπο μια κρυφή φίλη. Ήδη στα 3 χρόνια χηρεία της, έχει προλάβει να συγκεντρώσει το ενδιαφέρον των αγαπημένων της αλλά και να συγκεντρωθεί σε αυτούς, χωρίς όμως να ξεχάσει ποια ήταν, ποια θέλει να είναι και πως να πορευτεί. Προλαβαίνει να έχει τον έλεγχο της ζωής της, της δουλειάς της, του σπιτιού της. Τα έχει καταφέρει εξαιρετικά έως τώρα, σκέφτομαι. Η παρουσία της είναι μια μόνιμη ανάμνηση από τότε που έχω μνήμη. Σου παρουσιάζονταν πατώντας στις μύτες των ποδιών της και όταν έφευγε η απουσία της έκανε κρότο. Η διάθεση μου στη σκέψη της είναι πάντα νοσταλγική αλλά ποτέ τολμηρή. Διστάζω πάντα να επιδιώξω την επαφή μαζί της. Είναι θορυβωδώς απούσα και διάφανα παρούσα. Εκπέμπει τρυφερότητα και ενσυναίσθηση αλλά με έναν τρόπο είναι αρκετή για να σε κάνει να νιώσεις όμορφα όχι όμως αρκετά άνετα. Αν ένιωθα όσο οικεία θα ήθελα τώρα θα στεκόμουν πλάι της και όχι κρυμμένη πενήντα βήματα πιο πίσω.

Από απόσταση διακρίνω με ακρίβεια το μολύβι να διαγραφεί το κάτω βλέφαρο των μπλε ματιών της. Το μακιγιάζ είναι για εκείνη μια διαδικασία ισότιμης σημασίας με εκείνη του να πλένει κανείς τα δόντια του το πρωί ή να φτιάχνει τον καφέ του. Περνάει το μολύβι στην γραμμή των βλεφαρίδων πάνω από 5-6 φορές, τονίζοντας τες τόσο, μέχρι που η νέα έκφραση ζεστασιάς και σαγήνης να πάρει τη θέση της προηγούμενης χλωμής και γλυκιά ευάλωτης έκφρασής της. Χτενίζει και καλοσχηματίζει τα φρύδια της προς τα πάνω και προσεκτικά όχι έξω από την γραμμή των ματιών της. Περιποιείται της  ανάλαφρες, ασημόξανθες μπούκλες της που πέφτουν ως τον λαιμό και περνά μέσα τα δάχτυλά της, ανοίγονται της ώστε να φαίνονται περισσότερες. Καθόλου κραγιόν. Στρώνει το ασπρόμαυρο με ανθάκια, ως τη μέση της γάμπας, αέρινο φόρεμά της και σκύβει να φορέσει ένα ζευγάρι λουστρίνι ψηλά ξύλινα τζόγαρα. Κατευθύνεται με φόρα προς την κουζίνα και με προφορά φωνάζει το όνομά μου. Ούτε με έχει δει , ούτε που το φαντάστηκε θεωρώ. Μένω για λίγο εκεί να ταξιδεύω πάνω στην μαύρη γραμμή του μαλακού μολυβιού καθώς μετακινείται αριστερά δεξιά σαν εκκρεμές. Σχεδόν υπνωτισμένη κι ελαφρώς χαμογελαστή παραπατάω μέχρι την κουζίνα. Ένα μπολ με τριμμένο μπισκότο βουτύρου, ζελέ ανανά και φρέσκια χειροποίητη κρέμα σαντιγί από το πρωινό αρμεγμένο γάλα της αγελάδας στον κήπο, με περιμένει να το απολαύσω. Γυρισμένη πλάτη στρέφει το κεφάλι της και ρωτώντας με, αναρωτιέται γιατί δεν το τρώω. “Θα το φάω” της λέω και θέλω τόσα ακόμη να της πω, για ρούχα και στολίδια, για φίλους και για νεανικούς έρωτες, για το σχολείο και τα όνειρα μου μετά από αυτό. Μα αρπάζω μονάχα μια μεγάλη κουταλιά από το μπολ και σκέφτομαι πως είναι όμορφη απλά γιατί κάνει τα πράγματα να δείχνουν τόσο αβίαστα όμορφα. Εγώ θα λέω σε εμένα τα μυστικά μου και θα είναι σα να τα ’λεγα σε κείνη, έλεγα πάντα μέσα μου.

AUTUMN 2021

Εγώ κατέβηκα αρκετούς σταθμούς πριν το τέρμα

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου , έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας χρυσανθεμολατρείας και Βροχής των Λεοντιδών

Κάπου στο ένα τρίτο της διαδρομής, ανεβαίνει μια καστανή, με καρέ, πυκνά, ελαφρώς σπαστά, γυαλιστερά μαλλιά νεαρή. Το δέρμα της είναι κατάλευκο και στα μάγουλά της σχηματίζονται δύο βάθια λακκάκια, ένα στην κάθε πλευρά, κάθε φορά που κάνει την παραμικρή κίνηση στα χείλια της. Έχει πολύ ζουμερά, ροζ χείλια και μοιάζουν σα μια παχουλή φράουλα, έτοιμη να την κάνεις μια μπουκιά. Τα μάτια της είναι καστανά σκούρα με μια μικρή ιδέα πράσινου στην ίριδα. Αν και μικρά, στρογγυλά στολίζονται με φουντωτές, μακριές, γυριστές βλεφαρίδες. Είναι άβαφτη, αθώα στην όψη με λεπτά ψηλά πόδια, φαρδιές γεροδεμένες πλάτες, κυκλικούς, χορταστικούς ώμους και ένα πολύ πολύ πολύ πλούσιο μπούστο. Φοράει ένα σκούρο ταμπά, φόρεμα από ποπλίνα που τελειώνει σε όρθιο γιακά με ίδια δαντελίτσα στο τελείωμα όπως ακριβώς αυτή που στολίζει και τις δύο πλευρές του φορέματος, αριστερά και δεξιά, μπρος και πίσω και περνά κάθετα από την μέση των στήθων της. Κουβαλάει μια vintage δερμάτινη, ξεφτισμένη στις άκρες βαλίτσα χειρός, που θυμίζει μεγάλη τσάντα γιατρού. Η εμφάνισή της με ξαφνιάζει ευχάριστα και το επεξεργαστικό μου βλέμμα προδίδει την αισθητική μου περιέργεια. 

Σε αυτήν την περιέργεια, εκείνη βρίσκει το θάρρος για να κάτσει στην κενή θέση απέναντί μου, στο κλειστό, μοναχικό κουπέ που προς το παρόν φιλοξενεί μόνο εμένα. Εγώ την είχα προσέξει ήδη από το παράθυρο, να παρατηρεί το τρένο σε κάθε του μέτρο καθώς πλησιάζει για να σταματήσει στον σταθμό και να μαζέψει τους ενδιάμεσους ταξιδιώτες του που στοιβάζονται στις πόρτες με επίμονη ανυπομονησία. Ευελπιστούσα να φτάσει μέχρι το βαγόνι μου. Ήξερα πως σαν θα με συναντούσε, θα αποφάσιζε εύκολα να καθίσει μαζί μου, πως θα διάβαζε στα μάτια μου την δίψα μου για ιστοριούλες και εξομολογήσεις. Σε αυτήν την προοπτική το ταξίδι θα φαινόταν πιο σύντομο και δε θα έβλεπα σε αυτό μια ακόμη σπατάλη χρόνου. Τη διαδρομή αυτή την είχα κάνει τόσες φορές παλαιότερα που καθόλου δεν μου έλειψε μια επανάληψη ακόμη. Για εκείνη όμως το ταξίδι αυτό έμοιαζε πρωτόγνωρο και αυτό εύκολα κανείς το διακρίνει από την αμηχανία στις κινήσεις και τις εκφράσεις της. Στο τέλος τέλος, αφού βολεύεται στις ταλαιπωρημένες, κανελί θέσεις από υλικό φτηνής δερματίνης που αναδύει μυρωδιά καπνού από τα τόσα αναμμένα τσιγάρα ταξιδιωτών την εποχή ακόμη που το κάπνισμα επιτρεπόταν στα μέσα μεταφοράς, φαίνεται να απλώνει τα χέρια της δεξιά και αριστερά από το κορμί της σα να παραδίδεται στην απόλαυση της ηρεμίας που δίνει η επανάληψη ενός μακρόσυρτου με μικρές διακοπές ήχου του συρμού στις ράγες. Εκεί κάπου ξεκινάει η πρώτη ανταλλαγή λέξεων, έπειτα φράσεων μέχρι που η κουβέντα ανάβει για τα καλά.

Το πόσο ταιριαστά είναι όλα τα κομμάτια του παζλ φαίνεται από το αρμονικό σκηνικό που μια καλά συντονισμένη με την εποχή και τη διάθεση χρωματική παλέτα δημιουργεί. Πορτοκαλί, καφέ σε διαφορετικούς τόνους, κίτρινα, μουσταρδί, κανελί, μπεζ και “λερωμένα”κόκκινα κυριαρχούν παντού ακόμη και στη φυσική σκιά που η άυπνα έχει σχηματιστεί γύρω από τα μάτια μου. Το ίδιο χρώμα παίρνει και η αύρα νοσταλγίας που πλημμυρίζει το δικό μας μικρό δωμάτιο του τρένου. Οι θύμισες ωστόσο είναι μόνο γλύκες σαν το γλυκό, ζεστό κρασί που θερμαίνει το σώμα και απαλύνει τις συγκινήσεις. Λίγο πριν το σκοτάδι πέσει βαθύ, μου έχει ήδη μιλήσει για το απρόσμενο έρωτα της με τον νεαρό από το μικρό Νορβηγικό νησί, Μπουβέ. Μαζί του βρέθηκε μονάχα για δύο μέρες στο κάμπινγκ που συχνάζει με τις κολλητές της τα τελευταία τέσσερα φοιτητικά της χρόνια. Εκεί ερωτεύτηκαν σαν να ΄τανε από καιρό φτιαγμένη να συμβεί η ιστορία τους. Εκείνος ξετρελαμένος από τα ζεστά φουντούκι χρώματά της και εκείνη αλλοπαρμένη από τα αχυρένια του μαλλιά και τα διάφανα μάτια του. Κανένα ολοκληρωτικό δόσιμο, καμία σωματική συνενοχή σε ερωτική παράδοση άνευ όρων παρά,  πολλά μυστικά, πολλά υποσχόμενα αγγίγματα, τολμηρά γεμάτα υπονοούμενα βλέμματα και ατελείωτα φιλιά στο λαιμό και στα χείλια. Η ηδονή καίει κάθε σπιθαμή του κορμιού της όσο μιλά και ο πόθος ξεχειλίζει από τα μάτια της και ρέει ως τα άκρα της. Πηγαίνει με το τρένο στην πόλη και συγκεκριμένα στο αεροδρόμιο και από εκεί στη χώρα του με πρόσχημα κάποιο ετήσιο πρόγραμμα ERASMUS. Εκείνος ξέρει και την περιμένει. Τώρα μπορούν ίσως να απολαύσουν τους καρπούς την προσμονής. “Εγώ δε υπήρξα ποτέ τόσο τολμηρή”, της λέω. “Εγώ κατέβηκα αρκετούς σταθμούς πριν το τέρμα, καλό ή κακό.”

AUTUMN 2021

'Υστερος σε αναμονή του πρότερου

 Μετά-μεσάνυκτα 31ης Οκτωβρίου προς 1ης Νοεμβρίου , έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης

Κάτι στην οδοντόκρεμα ανακατεμένο με την τελευταία γεύση που το στόμα μου έχει κρατήσει από την γλυκιά κρέμα κολοκύθας, μου ξυπνάει μια μνήμη θολή και μπερδεμένη. Δεν είμαι σίγουρη ούτε αν είναι από το δικό μου μακρινό παρελθόν, ούτε από το μακρινό παρελθόν κάποιου άλλου στου οποίου τη στιγμή συμμετείχα και κατέγραψα με τη δική μου ματιά. Καθώς βουρτσίζω κοιτάω από το ανοιχτό παράθυρο του μπάνιου αυτό το ομιχλώδες και αρκετά ψυχρό πρωινό Κυριακής. Παρατηρώ πως έξω από κάθε εσοχή του σπιτιού έχουν μαζευτεί ξανθά, μπρούτζινα και κόκκινα ξερά πλατανόφυλλα. Γύρω από τις σωρούς φύλλων, στάσιμη υγρασία αναδύει μια παλιομοδίτικη, μουντή μυρωδιά γλυκιάς μούχλας με μία δροσιά πρασινισμένου χώματος που προσπαθεί να ανθίσει δειλές νότες για να τρυπήσουν τον πνιχτό αέρα όσο ξεκουράζεται έξω από το σπίτι μου λίγο πριν συνεχίσει το ταξίδι του παλεύοντας να φτάσει πέρα από εκεί που φτάνουν τα όνειρά μας. Και ενώ όλα, σε συνδυασμό με τη νύστα και τα ρίγη που δυσκολεύομαι να ξεφορτωθώ προτού τολμήσω μια καυτή μεγάλη ρουφηξιά καφέ, με κρατάνε επιφυλακτική και αβέβαιη μπροστά στην ανάμνηση που πρέπει να ανακαλέσω, σε αυτό το εγχείρημα μπορεί να μείνω καθηλωμένη και παραδομένη για ώρες, άτολμη και δύσπιστη να γυρίσω ξανά στο τώρα, στο σήμερα, στο αύριο αλλά στο τέλος να προχωρώ. Κρατάω το νιπτήρα με τα χέρια σε πλήρη έκταση σα να δοκιμάζω τη στιβαρότητά του αλλά και να αποζητώ, το στήριγμα, την αντοχή, την ανοχή. Η μαύρη σατέν πιτζάμα με τις ρίγες από περισσότερο και λιγότερο έντονο σατέν φέρουν την υπεραξία της διαδρομής, αναδεικνύοντας τη σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζω τα μηνύματα που μου στέλνει η υπνωτισμένη μου συνείδηση την ώρα του γλυκού ύπνου. Από πάνω μια λευκή, ζεστή προβειά φορεμένη γύρω από τους ώμους ηρεμεί την όψη μου παρά την αγριότητα της φύσης της. Λίγο πιο κοντά στην αλήθεια της επιβίωσης, στο ξεγύμνωμα της εμπειρίας, στη έκθεση της ψυχής βρίσκω την παιδικότητα που μορφοποιεί την επιλογή και την απόφαση για δράση. Και στην άκρη της, η γλώσσα μου παρατηρεί πως κάτι πικάντικο που παγώνει την αναπνοή πάρα την καίει όπως ακριβώς τα καταφέρνει μία λεπτή φέτα τζίντζερ ανάμεσα στα δόντια, είναι αυτό που οδηγεί την μνήμη με όπισθεν, στη ζεστή σοκολάτα με τζίντζερ και πορτοκάλι, πλάι στο τζάμι του τρένου. Εκεί το κορίτσι μου αφηγείται την αίσθηση του έρωτα που εκείνη έζησε και εγώ γνώρισα. Είναι τρομαχτικό στο δικό μου Halloween σκηνικό αυτής της 31ης του Οκτώβρη πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης, πως το ταξίδι αντίστροφα στον χρόνο, είναι 13 χρόνια πίσω από σήμερα  και άλλα 13 ακόμη πιο πίσω από τότε.

AUTUMN 2021

Ή μήπως απλώς, άνθρωπος;

 Παρασκευή 29 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης

Συχνά παίρνω τον καφέ μου στο μικροσκοπικό μαγαζάκι με τη καλλιγραφική ταμπελίτσα σε χρώμα μέντας, καφετιά γραμματοσειρά και εφέ σκίασης. Μου αρέσει να πηγαίνω εκεί όταν θέλω να είμαι κάπου μόνη μου. Ένα δύο μόνο τραπεζάκια έξω, κάτω από την καφέ μπεζ ριγέ τέντα και τρία τέσσερα μέσα είναι υπεραρκετά να καλύψουν το ανακυκλώσιμο κοινό από υπνωτισμένες πρωινές φιγούρες που ζητούν λίγο να ξαποστάσουν από την κούραση που τους προκάλεσε το απότομο και συνάμα εκνευριστικό πρωινό τους ξύπνημα. Κάποιοι καταναλώνουν μια καλή ποσότητα καφέ και αποταμιεύουν ή καπνό τσιγάρου είτε φρέσκο αέρα και κάποιοι άλλοι καταναλώνονται σε βαθυστόχαστες σκέψεις με κάθε τρόπο. 

Εγώ απλά βρίσκομαι. Μέσα στα μάλλινα ρούχα μου, καμουφλαρισμένη σχεδόν σα να μη φαίνομαι, το χειμώνα πιάνω έξω, το γωνιακό τραπεζάκι με τη μία καρέκλα λες και το έχω παραγγείλει από καιρό μονάχα για μένα. Το κρύο κάποιες φορές είναι τσουχτερό και την ισορροπία φέρνει ένα καυτό ρόφημα ή μια σόμπα που δουλεύει κατά περίπτωση. Το καλοκαίρι σταματάω μόνο για να σβήσω τη δίψα μου με τη σπεσιαλιτέ του μαγαζιού, τη σπιτική του λεμονάδα με δυόσμο και μαστίχα. Σήμερα προετοιμάζομαι για τον χειμώνα που δείχνει τα δόντια του αυτό το ψυχρό Παρασκευιάτικο πρωινό. Είναι όμως και το οικείο πια στιγμιότυπό μιας παράστασης που το πριν της και το μετά μπορώ να το προσεγγίσω κατά βάση με τη φαντασία μου. Λαμβάνει χώρα συγκεκριμένες μέρες και ώρες και οι πρωταγωνιστές σταθερά οι ίδιοι, μία καθαρίστρια και ένας ισχνός νέος. Έχει καλτ χαρακτήρα , χωρίς κάποιο ιδιαίτερο σενάριο, εντυπωσιακές ερμηνείες ή σκηνοθεσία, όμως καταφέρνει να γίνεται τόσο συνηθισμένη η μη πλοκή του, που απλά το ότι εμμονικά συμβαίνει γιατί πως αλλιώς άλλωστε, το κάνει εθιστικό στην επανάληψη.

Μια λοιπόν ακόμη από τις πολλές Παρασκευές που εγώ φοράω κάτι από τα πολύ αγαπημένα και ο νεαρός στη θέση του, πιστός παρατηρητής. Πλεκτές, σκούρο πράσινο, κάλτσες λίγο πάνω από το γόνατο, ντενίμ, χακί με πιέτες σορτς και oversized γκρι φούτερ με πράσινες πλεκτές, η κουκούλα και οι μανσέτες. Μποτάκια army style, χακί, μυτερά με τακούνι στιλέτο και σφιχτά κορδόνια ολοκληρώνουν τη Hard Rock για σήμερα εμφάνισή μου. Ο νεαρός με το κατάλευκο δέρμα και με τα γυαλιστερά, κατάμαυρα, καλοχτενισμένα, σε χωρίστρα μαλλιά, βρίσκεται σε διαγώνια θέση από εμένα, στην είσοδο της άοσμης, άχρωμης παλιάς πολυκατοικίας, αδιάφορου αρχιτεκτονικού ενδιαφέροντος. Καθιστός, σε ένα αυστηρό πλαίσιο, με την πλάτη ίσια, τα πόδια κολλημένα, στιβαρά και τα χέρια σταυρωμένα σε τιμωρία παρατηρεί επίμονα και με τρομακτική προσήλωση μια καθαρίστρια σε μαύρο φόρεμα με άσπρο γιακά. Μια μεγάλη κακόγουστη πινακίδα στην ταράτσα της πολυκατοικίας γράφει “Σχολή Φωτογραφίας”, χωρίς να φέρει τίτλο ή επωνυμία. Εδώ και ενάμιση σχεδόν χρόνο τώρα , την ίδια ώρα, στην ίδια θέση ο νέος παρατηρεί την καθαρίστρια η οποία ευλαβικά καθαρίζει με ένα βρεγμένο πανί, ένα ένα τα φύλλα μερικών μεγάλων τροπικών φυτών στην είσοδο της πολυκατοικίας. Τριγύρω του υπάρχουν παγκάκια από λευκό μπετό, σχεδόν πάντα άδεια. Κόσμος, πιθανόν συμμαθητές, νεαροί και νεαρές, μπαίνουν, βγαίνουν αλλά δε στέκονται. Φαίνονται βιαστικοί, ενώ εκείνος ποτέ. Εκείνος πάντα ήρεμος, απαθής, αεικίνητος και τα μάτια του πάντα να ακολουθούν τις κινήσεις της κυρίας να περιποιείται τα φυτά. Νιώθει αγαλλιασμένος και φανερά συνεπαρμένος. Είναι κάποιος φοιτητής φωτογραφίας που αποτυπώνει την αξία της στιγμής μέσα από τον φωτογραφικό φακό του μυαλού του; Είναι απλά ένας περαστικός που ψάχνει να βρει ένα σπίτι να στεγάσει την ψυχή του; Ένας περιπλανώμενος συλλέκτης στατιστικών υποδειγμάτων επανάληψης της καθημερινότητας όλων μας; Ή μήπως απλώς, άνθρωπος;

AUTUMN 2021

Υπενθύμιση Οκτωβρίου (μήνας πρόληψης κατά του καρκίνου του μαστού): το Α και το Ω

 Τετάρτη 27 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης

Αυτό ακριβώς είμαι. Είμαι ένα γυναικείο στήθος. Το στήθος μιας γυναίκας απέναντι από τον καλλιτέχνη ζωγράφο. Παρατηρώντας με, βλέπει τη ζωή ως τέχνη . Αποδίδοντας το σχήμα μου στον καμβά αποτυπώνομαι ως μια έξω από το σώμα υπόσταση. Με γραμμές, χρώμα και σκιές δίνει στην ακινησία, κίνηση, στην αφωνία, ήχο, στη απουσία, συμμετοχή. Γίνομαι έμπνευση και για τον θεατή και τον δημιουργό του. Παίρνω τη θέση που μου αξίζει στον τοίχο ενός μουσείου και εκτίθεμαι χωρίς να νιώθω εκτεθειμένο. Είμαι το στήθος που ο αγοραστής του έργου, αρχικά νιώθει την ηδονή του κρυφοκοιτάγματος και έπειτα την αμηχανία πως τον κρυφοκοιτάζουνε οι άλλοι και πρώτη εγώ. Είμαι σύμβολο γυναικείας υπεροχής που ακόμη και μόνο του σε έναν πίνακα, μια κινηματογραφική σκηνή και ένα τραγούδι, χωρίς να είναι γνωστό το σώμα που ανήκω, είμαι διάσημο γιατί συμβολίζω άξια τη δύναμη, τη  μεγαλοπρέπεια, το θάρρος. 

Είμαι το στήθος που θέλει κανείς να αγγίξει για να γευτεί τον έρωτα και να θαυμάσει τον δημιουργό που έδωσε ως δώρο στην ύλη, τη δύναμη των αισθήσεων. Είμαι πυξίδα που οδηγεί την απόλαυση στο αποκορύφωμά της, που δείχνει στον πόθο τον δρόμο προς το πάθος. Είμαι εκείνο που η γύμνια του προκαλεί, η συγκάλυψή του δημιουργεί μυστήριο και γαργαλάει τη περιέργεια. Είμαι το στήθος εκείνης που φτιάχνει με τις ώρες τα μαλλιά της στον καθρέφτη, που άλλοτε τραβάει σε επανάληψη το πουκάμισο της για να με κρύψει όταν κινδυνεύω να αποκαλυφθώ αλλά και εκείνη που με επιδεικνύει με ένα βαθύ ντεκολτέ για να μαγέψει. Είμαι το στήθος μιας γυναίκας που εξαιτίας μου νιώθει ερωτεύσιμη αλλά ξέρει πως έχει τόσα ακόμη στην εργαλειοθήκη της για να την ερωτευτούν. Είμαι το ίδιο στήθος που πήρα ζωή από το στήθος της μάνας μου, που πήρε ζωή από το στήθος της γιαγιάς μου.

Είμαι το στήθος της γυναίκας που διαβάζει ακατάπαυστα για να μπορεί να μιλήσει, να διεκδικήσει και να διδάξει. Εκείνης που πέρνα ώρες ολόκληρες στο μπουντουάρ της φτιάχνοντας τα μαλλιά της ή τραβώντας με ακρίβεια τη γραμμή του eyeliner στα βλέφαρά της. Είμαι το στήθος εκείνης που δεν της αρκούν δεκάδες λεπτά για να δει πως θα με στολίσει με όμορφα ρούχα ή κοσμήματα και που μπορεί να δουλεύει σκληρά, να φροντίζει καθημερινά τον κήπο της, να μαγειρεύει με μεράκι γι’ αυτούς που αγαπά και να ζεσταίνει με γλυκόλογα την καρδιά που υποφέρει. Είμαι το στήθος που αφήνω να γείρουν πάνω του, γιατί ανήκω στη γυναίκα εκείνη που μοιράζει συμβουλές, αγκαλιές, χάδια και φιλιά χωρίς να της το ζητήσουν. Είμαι το στήθος της γυναίκας εκείνης που μπορεί να χωρέσει τα πάντα μαζί σε ένα εικοσιτετράωρο αλλά που έχει και το δικαίωμα να αφήσει τα πρέπει στην άκρη και να κάνει μια μεγάλη βόλτα πλάι στο κύμα. Είμαι το στήθος της γυναίκας που ταΐζει ζωή και πρέπει να ταϊστεί ζωή. Είμαι στο σώμα που είναι η ζωή για την ζωή, δίχως ώρα μηδέν να είναι το τέλος. Ώρα μηδέν είναι η ώρα πριν ξεκινήσει η φθορά του χρόνου και της ύλης. Άκου καλά λοιπόν : αυτή είναι η ώρα που πρέπει να δώσεις λίγα λεπτά από εσένα για εμένα και πάλι για εσένα.

AUTUMN 2021