'Υστερος σε αναμονή του πρότερου

 Μετά-μεσάνυκτα 31ης Οκτωβρίου προς 1ης Νοεμβρίου , έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης

Κάτι στην οδοντόκρεμα ανακατεμένο με την τελευταία γεύση που το στόμα μου έχει κρατήσει από την γλυκιά κρέμα κολοκύθας, μου ξυπνάει μια μνήμη θολή και μπερδεμένη. Δεν είμαι σίγουρη ούτε αν είναι από το δικό μου μακρινό παρελθόν, ούτε από το μακρινό παρελθόν κάποιου άλλου στου οποίου τη στιγμή συμμετείχα και κατέγραψα με τη δική μου ματιά. Καθώς βουρτσίζω κοιτάω από το ανοιχτό παράθυρο του μπάνιου αυτό το ομιχλώδες και αρκετά ψυχρό πρωινό Κυριακής. Παρατηρώ πως έξω από κάθε εσοχή του σπιτιού έχουν μαζευτεί ξανθά, μπρούτζινα και κόκκινα ξερά πλατανόφυλλα. Γύρω από τις σωρούς φύλλων, στάσιμη υγρασία αναδύει μια παλιομοδίτικη, μουντή μυρωδιά γλυκιάς μούχλας με μία δροσιά πρασινισμένου χώματος που προσπαθεί να ανθίσει δειλές νότες για να τρυπήσουν τον πνιχτό αέρα όσο ξεκουράζεται έξω από το σπίτι μου λίγο πριν συνεχίσει το ταξίδι του παλεύοντας να φτάσει πέρα από εκεί που φτάνουν τα όνειρά μας. Και ενώ όλα, σε συνδυασμό με τη νύστα και τα ρίγη που δυσκολεύομαι να ξεφορτωθώ προτού τολμήσω μια καυτή μεγάλη ρουφηξιά καφέ, με κρατάνε επιφυλακτική και αβέβαιη μπροστά στην ανάμνηση που πρέπει να ανακαλέσω, σε αυτό το εγχείρημα μπορεί να μείνω καθηλωμένη και παραδομένη για ώρες, άτολμη και δύσπιστη να γυρίσω ξανά στο τώρα, στο σήμερα, στο αύριο αλλά στο τέλος να προχωρώ. Κρατάω το νιπτήρα με τα χέρια σε πλήρη έκταση σα να δοκιμάζω τη στιβαρότητά του αλλά και να αποζητώ, το στήριγμα, την αντοχή, την ανοχή. Η μαύρη σατέν πιτζάμα με τις ρίγες από περισσότερο και λιγότερο έντονο σατέν φέρουν την υπεραξία της διαδρομής, αναδεικνύοντας τη σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζω τα μηνύματα που μου στέλνει η υπνωτισμένη μου συνείδηση την ώρα του γλυκού ύπνου. Από πάνω μια λευκή, ζεστή προβειά φορεμένη γύρω από τους ώμους ηρεμεί την όψη μου παρά την αγριότητα της φύσης της. Λίγο πιο κοντά στην αλήθεια της επιβίωσης, στο ξεγύμνωμα της εμπειρίας, στη έκθεση της ψυχής βρίσκω την παιδικότητα που μορφοποιεί την επιλογή και την απόφαση για δράση. Και στην άκρη της, η γλώσσα μου παρατηρεί πως κάτι πικάντικο που παγώνει την αναπνοή πάρα την καίει όπως ακριβώς τα καταφέρνει μία λεπτή φέτα τζίντζερ ανάμεσα στα δόντια, είναι αυτό που οδηγεί την μνήμη με όπισθεν, στη ζεστή σοκολάτα με τζίντζερ και πορτοκάλι, πλάι στο τζάμι του τρένου. Εκεί το κορίτσι μου αφηγείται την αίσθηση του έρωτα που εκείνη έζησε και εγώ γνώρισα. Είναι τρομαχτικό στο δικό μου Halloween σκηνικό αυτής της 31ης του Οκτώβρη πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης, πως το ταξίδι αντίστροφα στον χρόνο, είναι 13 χρόνια πίσω από σήμερα  και άλλα 13 ακόμη πιο πίσω από τότε.

AUTUMN 2021

Ή μήπως απλώς, άνθρωπος;

 Παρασκευή 29 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης

Συχνά παίρνω τον καφέ μου στο μικροσκοπικό μαγαζάκι με τη καλλιγραφική ταμπελίτσα σε χρώμα μέντας, καφετιά γραμματοσειρά και εφέ σκίασης. Μου αρέσει να πηγαίνω εκεί όταν θέλω να είμαι κάπου μόνη μου. Ένα δύο μόνο τραπεζάκια έξω, κάτω από την καφέ μπεζ ριγέ τέντα και τρία τέσσερα μέσα είναι υπεραρκετά να καλύψουν το ανακυκλώσιμο κοινό από υπνωτισμένες πρωινές φιγούρες που ζητούν λίγο να ξαποστάσουν από την κούραση που τους προκάλεσε το απότομο και συνάμα εκνευριστικό πρωινό τους ξύπνημα. Κάποιοι καταναλώνουν μια καλή ποσότητα καφέ και αποταμιεύουν ή καπνό τσιγάρου είτε φρέσκο αέρα και κάποιοι άλλοι καταναλώνονται σε βαθυστόχαστες σκέψεις με κάθε τρόπο. 

Εγώ απλά βρίσκομαι. Μέσα στα μάλλινα ρούχα μου, καμουφλαρισμένη σχεδόν σα να μη φαίνομαι, το χειμώνα πιάνω έξω, το γωνιακό τραπεζάκι με τη μία καρέκλα λες και το έχω παραγγείλει από καιρό μονάχα για μένα. Το κρύο κάποιες φορές είναι τσουχτερό και την ισορροπία φέρνει ένα καυτό ρόφημα ή μια σόμπα που δουλεύει κατά περίπτωση. Το καλοκαίρι σταματάω μόνο για να σβήσω τη δίψα μου με τη σπεσιαλιτέ του μαγαζιού, τη σπιτική του λεμονάδα με δυόσμο και μαστίχα. Σήμερα προετοιμάζομαι για τον χειμώνα που δείχνει τα δόντια του αυτό το ψυχρό Παρασκευιάτικο πρωινό. Είναι όμως και το οικείο πια στιγμιότυπό μιας παράστασης που το πριν της και το μετά μπορώ να το προσεγγίσω κατά βάση με τη φαντασία μου. Λαμβάνει χώρα συγκεκριμένες μέρες και ώρες και οι πρωταγωνιστές σταθερά οι ίδιοι, μία καθαρίστρια και ένας ισχνός νέος. Έχει καλτ χαρακτήρα , χωρίς κάποιο ιδιαίτερο σενάριο, εντυπωσιακές ερμηνείες ή σκηνοθεσία, όμως καταφέρνει να γίνεται τόσο συνηθισμένη η μη πλοκή του, που απλά το ότι εμμονικά συμβαίνει γιατί πως αλλιώς άλλωστε, το κάνει εθιστικό στην επανάληψη.

Μια λοιπόν ακόμη από τις πολλές Παρασκευές που εγώ φοράω κάτι από τα πολύ αγαπημένα και ο νεαρός στη θέση του, πιστός παρατηρητής. Πλεκτές, σκούρο πράσινο, κάλτσες λίγο πάνω από το γόνατο, ντενίμ, χακί με πιέτες σορτς και oversized γκρι φούτερ με πράσινες πλεκτές, η κουκούλα και οι μανσέτες. Μποτάκια army style, χακί, μυτερά με τακούνι στιλέτο και σφιχτά κορδόνια ολοκληρώνουν τη Hard Rock για σήμερα εμφάνισή μου. Ο νεαρός με το κατάλευκο δέρμα και με τα γυαλιστερά, κατάμαυρα, καλοχτενισμένα, σε χωρίστρα μαλλιά, βρίσκεται σε διαγώνια θέση από εμένα, στην είσοδο της άοσμης, άχρωμης παλιάς πολυκατοικίας, αδιάφορου αρχιτεκτονικού ενδιαφέροντος. Καθιστός, σε ένα αυστηρό πλαίσιο, με την πλάτη ίσια, τα πόδια κολλημένα, στιβαρά και τα χέρια σταυρωμένα σε τιμωρία παρατηρεί επίμονα και με τρομακτική προσήλωση μια καθαρίστρια σε μαύρο φόρεμα με άσπρο γιακά. Μια μεγάλη κακόγουστη πινακίδα στην ταράτσα της πολυκατοικίας γράφει “Σχολή Φωτογραφίας”, χωρίς να φέρει τίτλο ή επωνυμία. Εδώ και ενάμιση σχεδόν χρόνο τώρα , την ίδια ώρα, στην ίδια θέση ο νέος παρατηρεί την καθαρίστρια η οποία ευλαβικά καθαρίζει με ένα βρεγμένο πανί, ένα ένα τα φύλλα μερικών μεγάλων τροπικών φυτών στην είσοδο της πολυκατοικίας. Τριγύρω του υπάρχουν παγκάκια από λευκό μπετό, σχεδόν πάντα άδεια. Κόσμος, πιθανόν συμμαθητές, νεαροί και νεαρές, μπαίνουν, βγαίνουν αλλά δε στέκονται. Φαίνονται βιαστικοί, ενώ εκείνος ποτέ. Εκείνος πάντα ήρεμος, απαθής, αεικίνητος και τα μάτια του πάντα να ακολουθούν τις κινήσεις της κυρίας να περιποιείται τα φυτά. Νιώθει αγαλλιασμένος και φανερά συνεπαρμένος. Είναι κάποιος φοιτητής φωτογραφίας που αποτυπώνει την αξία της στιγμής μέσα από τον φωτογραφικό φακό του μυαλού του; Είναι απλά ένας περαστικός που ψάχνει να βρει ένα σπίτι να στεγάσει την ψυχή του; Ένας περιπλανώμενος συλλέκτης στατιστικών υποδειγμάτων επανάληψης της καθημερινότητας όλων μας; Ή μήπως απλώς, άνθρωπος;

AUTUMN 2021

Υπενθύμιση Οκτωβρίου (μήνας πρόληψης κατά του καρκίνου του μαστού): το Α και το Ω

 Τετάρτη 27 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης

Αυτό ακριβώς είμαι. Είμαι ένα γυναικείο στήθος. Το στήθος μιας γυναίκας απέναντι από τον καλλιτέχνη ζωγράφο. Παρατηρώντας με, βλέπει τη ζωή ως τέχνη . Αποδίδοντας το σχήμα μου στον καμβά αποτυπώνομαι ως μια έξω από το σώμα υπόσταση. Με γραμμές, χρώμα και σκιές δίνει στην ακινησία, κίνηση, στην αφωνία, ήχο, στη απουσία, συμμετοχή. Γίνομαι έμπνευση και για τον θεατή και τον δημιουργό του. Παίρνω τη θέση που μου αξίζει στον τοίχο ενός μουσείου και εκτίθεμαι χωρίς να νιώθω εκτεθειμένο. Είμαι το στήθος που ο αγοραστής του έργου, αρχικά νιώθει την ηδονή του κρυφοκοιτάγματος και έπειτα την αμηχανία πως τον κρυφοκοιτάζουνε οι άλλοι και πρώτη εγώ. Είμαι σύμβολο γυναικείας υπεροχής που ακόμη και μόνο του σε έναν πίνακα, μια κινηματογραφική σκηνή και ένα τραγούδι, χωρίς να είναι γνωστό το σώμα που ανήκω, είμαι διάσημο γιατί συμβολίζω άξια τη δύναμη, τη  μεγαλοπρέπεια, το θάρρος. 

Είμαι το στήθος που θέλει κανείς να αγγίξει για να γευτεί τον έρωτα και να θαυμάσει τον δημιουργό που έδωσε ως δώρο στην ύλη, τη δύναμη των αισθήσεων. Είμαι πυξίδα που οδηγεί την απόλαυση στο αποκορύφωμά της, που δείχνει στον πόθο τον δρόμο προς το πάθος. Είμαι εκείνο που η γύμνια του προκαλεί, η συγκάλυψή του δημιουργεί μυστήριο και γαργαλάει τη περιέργεια. Είμαι το στήθος εκείνης που φτιάχνει με τις ώρες τα μαλλιά της στον καθρέφτη, που άλλοτε τραβάει σε επανάληψη το πουκάμισο της για να με κρύψει όταν κινδυνεύω να αποκαλυφθώ αλλά και εκείνη που με επιδεικνύει με ένα βαθύ ντεκολτέ για να μαγέψει. Είμαι το στήθος μιας γυναίκας που εξαιτίας μου νιώθει ερωτεύσιμη αλλά ξέρει πως έχει τόσα ακόμη στην εργαλειοθήκη της για να την ερωτευτούν. Είμαι το ίδιο στήθος που πήρα ζωή από το στήθος της μάνας μου, που πήρε ζωή από το στήθος της γιαγιάς μου.

Είμαι το στήθος της γυναίκας που διαβάζει ακατάπαυστα για να μπορεί να μιλήσει, να διεκδικήσει και να διδάξει. Εκείνης που πέρνα ώρες ολόκληρες στο μπουντουάρ της φτιάχνοντας τα μαλλιά της ή τραβώντας με ακρίβεια τη γραμμή του eyeliner στα βλέφαρά της. Είμαι το στήθος εκείνης που δεν της αρκούν δεκάδες λεπτά για να δει πως θα με στολίσει με όμορφα ρούχα ή κοσμήματα και που μπορεί να δουλεύει σκληρά, να φροντίζει καθημερινά τον κήπο της, να μαγειρεύει με μεράκι γι’ αυτούς που αγαπά και να ζεσταίνει με γλυκόλογα την καρδιά που υποφέρει. Είμαι το στήθος που αφήνω να γείρουν πάνω του, γιατί ανήκω στη γυναίκα εκείνη που μοιράζει συμβουλές, αγκαλιές, χάδια και φιλιά χωρίς να της το ζητήσουν. Είμαι το στήθος της γυναίκας εκείνης που μπορεί να χωρέσει τα πάντα μαζί σε ένα εικοσιτετράωρο αλλά που έχει και το δικαίωμα να αφήσει τα πρέπει στην άκρη και να κάνει μια μεγάλη βόλτα πλάι στο κύμα. Είμαι το στήθος της γυναίκας που ταΐζει ζωή και πρέπει να ταϊστεί ζωή. Είμαι στο σώμα που είναι η ζωή για την ζωή, δίχως ώρα μηδέν να είναι το τέλος. Ώρα μηδέν είναι η ώρα πριν ξεκινήσει η φθορά του χρόνου και της ύλης. Άκου καλά λοιπόν : αυτή είναι η ώρα που πρέπει να δώσεις λίγα λεπτά από εσένα για εμένα και πάλι για εσένα.

AUTUMN 2021

Το σπίτι με την μοβ πόρτα

 Τρίτη 26 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης

Στο καφέ σπίτι με τους σοκολατί τοίχους, τα ξύλινα μπαλκόνια, τα πολλά πορτοκαλί παράθυρα, την πορτοκαλορόζ σκεπή και τη λιλά αυλόπορτα που οδηγεί στη μεγάλη, διπλή, μοβ, κεντρική πόρτα, οι σκάλες αριστερά δεξιά έχουν στολιστεί με μωσαϊκές γλάστρες πλημμυρισμένες με πυκνές μοβ λεβάντες. Στα σκαλοπάτια κεραμιδί φαρδιές πλάκες με οβάλ άκρες προκαλούν το ανέβασμα και το κατέβασμα σου σα νεράκι που ρέει. Είναι πλατιά, καθόλου απότομα και λούζονται από ατελείωτο ήλιο. Το σπίτι είναι ανατολικό και ζεστό όλο το χρόνο, όμως αυτήν την εποχή η ζεστασιά που μαζεύει και συνάμα εκπέμπει είναι δώρο για όποιον παίρνει το τσάι του τα πρωινά πλάι στο παράθυρο ή τον καφέ του χαλαρώνοντας κάτω από τον ήλιο στα σκαλοπάτια. Αυτό το κρύο, ξερό και ηλιόλουστο πρωινό Τρίτης, ενός Οκτώβρη που σιγά σιγά νοσταλγικά αποσύρεται υπό την αγωνία του αν θα καταφέρει να δώσει σωστά τη σκυτάλη στο Νοέμβριο, το σπίτι πλάι στη θάλασσα είναι ήσυχο και σιωπηρό.

Στη λιλά περίφραξη με τα δαντελωτά κάγκελα και τις σκουριασμένες λόγχες που συμπτωματικά είναι τόσο υπέροχα ταιριαστές με τις χάλκινες πινελιές σε διάφορα σημεία του οικοπέδου, αναρριχώνται κάποιες περικοκλάδες με φούξια λουλούδια που μοιάζουν σε σχήμα κρίνων. Εχουν πλεχτεί άναρχα και σε κάποια σημεία δύσκολα ξεχωρίζεις τα στεγνά από τα φρέσκα φύλλα και άνθη. Όμως το σπίτι συνδυάζει άριστα την πολυτέλεια που του δίνει η μοναδικότητα χρωμάτων, ύφους, αρχιτεκτονικής και τοποθεσίας, που λεπτομέρειες αμέλειας μερικής ακαταστασίας αντί να ενοχλούν, προκαλούν, με λανθάνουσα μορφή, θετικά και μόνο τις αισθήσεις. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο ξαφνιάζει ευχάριστα το γυάλινο με τρούλο αίθριο στα δεξιά του σπιτιού το οποίο ενώνεται με εσωτερικά σκαλιά από το πλάι μιας δεύτερης εισόδου του. Φαίνεται αρκετά ταλαιπωρημένο από τα βρόχινα νερά που χαμηλά, κοντά στο έδαφος, έχουν προκαλέσει οξείδωση στο σιδερένιο του πλαίσιο και στάμπες αλάτων στα τζάμια. Όμως μέσα ζει και αναπτύσσεται ένας μικρός παράδεισος από όλων των ειδών τα τροπικά και σπάνια είδη φυτών.

Ακριβώς από την μία γωνία του αίθριου ψηλά όπου είναι στερεωμένη μια τροχαλία, μέχρι απέναντι πάνω από ένα χοντρό κλαδί ελιάς τεντώνεται ένα λεπτό σχοινί που αμυδρά ξεχωρίζει. Εκεί είναι κρεμασμένο και χορεύει στους ρυθμούς της θαλασσινής αύρας, ένα μοβ με κίτρινα άνθη σιφόν, αμάνικο φόρεμα. Έχει φαρμπαλάδες ψηλά στα μανίκια και στο τελείωμα του από όπου ξεπηδά μια ακόμη κίτρινη σιφόν στρώση υφάσματος. Το φόρεμα φέρνει τα αρώματα φρεσκοπλυμένου ρούχου μέχρι την αυλόπορτα και η γραμμή του μαρτυρά πως μια ζωηρή, νεανική, λεπτή σιλουέτα είναι εκείνη που το φορά. Όμως η εκκωφαντική ησυχία του σπιτιού που αν και φέρνει έντονα σημεία ζωής σε κάθε σπιθαμή, δεν αφήνει καμία βεβαιότητα για το κατά πόσο τυχόν ατέλειες καταδεικνύουν νιάτα στον χώρο. Σίγουρα η φιγούρα που άφησε το αποτύπωμά της εδώ κουβαλάει δεκάδες έτη και άλλες τόσες εμπειρίες  ταυτόχρονα, όπως υποδηλώνει η μεγαλοπρέπεια του γούστου της. Ξάφνου ένα κουδουνάκι με βγάζει από την πλάνη μου. Μια καστανή, με μακριά ίσια μαλλιά, λεύκες φόρμες και ένα γαλάζιο παχύ μάλλινο μαντίλι γύρω από το λαιμό της,  πάνω σε ένα ποδήλατο περιμένει να σταθώ πιο κει για να περάσει. Της λέω συγνώμη και αποκρίνεται στα ισπανικά. Κατεβαίνει από το ποδήλατο, ξεκλειδώνει την αυλόπορτα, μου χαμογελά, λέει κάτι στα ισπανικά και προχωρά προς την είσοδο. Πρώτα όμως μαζεύει το φόρεμα από το σχοινί και ψάχνει κάτι στην ψάθινη τσάντα της. Αρχικά βγάζει από μέσα μία θήκη γυαλιών, έπειτα ένα γνώριμης και κλασικής όψης διαβατήριο και τέλος τα κλειδιά. Ποιός παραχώρησε άραγε αυτό το αριστούργημα, σε μια τουρίστρια; Και μπορεί να είναι δυνατόν εκείνη να πρόλαβε να στολίσει με πορτοκάλι, λευκές και κίτρινες κολοκύθες την είσοδο του σπιτιού, αριστερά και δεξιά της μοβ ξύλινης πόρτας;

AUTUMN 2021

“Uninvited”

 Δευτέρα 25 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης

Στην άκρη, ένα με το τζάμι το σώμα, κι εγώ κοιτώ κάτω, όπου όλα στενεύουν, όλα ενώνονται. Ο αέρας προσπαθεί να με πάει όπου θέλει αλλά εγώ αντιστέκομαι. Θέλω να νιώσω στιβαρή για να μπορέσω να αναμετρηθώ με την ουσία των πραγμάτων που παρατηρώ. Συγκεντρώνομαι για να εντοπίσω τη δύναμη τους. Γυρεύω να βρω απ΄ έξω σε τι έκταση μπορούν να διασπείρουν τη δυναμική τους, το μέγεθος που μέσα τους κουβαλάνε και όχι αυτό που μεταβάλλεται με βάση τις φυσικές συνθήκες. Με ανοιχτές τις παλάμες στα τζάμια και το μέτωπο να σπρώχνει μπροστά, το βλέμμα χορεύει στο κενό σε απόσταση λίγα μέτρα από την άσφαλτο. Το μακρύ, κρεμ, μάλλινο, με όρθιους γιακάδες, παλτό μου νομίζω πως μπορεί και να με κάνει να διακρίνομαι από κει κάτω. Φτάνει κάποιος να κοιτάξει πάνω.  Μπορεί σκέφτομαι κάποιος ακόμη, ετούτη την ώρα, να θέλει να έχει το προνόμιο της αποκλειστικότητας, να βρεθεί δηλαδή με την ύλη που υπάρχει και είναι ζωντανή έξω από τον δικό του μικρόκοσμο. Προσπαθώ να δω πως ο Θεός μου βλέπει τον μικρόκοσμό μας από ψηλά. Σίγουρα εκείνος όχι το ίδιο μικρό όπως εγώ. 

Καθώς πιστεύω πως τα βλέπει μεγαλύτερα, παλεύω να δω που βρίσκεται το μέγεθος που χάνω από εδώ πάνω. Ο λυγμός από ένα μουσικό κομμάτι ηχεί ακατάπαυστα στ΄ αυτιά μου. Εκεί μέσα βρίσκεται και ο Θεός μου. Νομίζω πως με δυσκολία, μπορώ να διακρίνω, πως εμπιστεύεται το λιγότερο κακό που μπορούμε να προκαλέσουμε. Σε ότι απλά συμβαίνει, το καλό συνυπάρχει με το κακό και στην ανάγκη να επιβιώσουμε και τα δύο επιδιώκουν να γείρουν τη ζυγαριά προς το μέρος τους. Τα δυο τους μπερδεύονται και μένει να ερμηνεύσει σωστά κανείς τι συνιστά την επιβίωσή του. Ο τύπος με το ταξί στο φανάρι που σταματάει να  μαζέψει την κυρία με το μικρό αγόρι αλλά τελικά δεν το κάνει γιατί δε συμπίπτουν τελικά τα ζητούμενά τους μου φαίνονται ασήμαντοι αρχικά. Έπειτα εκείνη σηκώνει τον μικρό αγκαλιά καθώς εκείνος μοιάζει να γκρινιάζει κουρασμένος ενώ ο ταξιτζής ανοίγει την πόρτα σε έναν καλοντυμένο, κουστουμάτο, με επαγγελματική τσάντα νεαρό κύριο. Η κύρια με το παιδί παρακολουθεί το ταξί να ξεμακραίνει. Το κεφάλι της είναι στραμμένο προς τα εκεί για λίγο και με το χέρι σε έκταση προς το μέρος του κάτι δείχνει, κουνώντας το νευρικά. Τότε είναι που αρχίζω και βλέπω σε πραγματικό μέγεθος ανθρώπους και γεγονότα. 

Ο οδηγός ταξί πιθανόν έκρινε πως η διαδρομή που θα έκανε για να εξυπηρετήσει τη μητέρα , μάλλον, με τον μικρό της γιο, δεν εξυπηρετούσε εκείνον. Αντίθετα, είναι σχεδόν βέβαιο πως θα του απέφερε περισσότερα η περίπτωση του κομψού νέου, όπου κρίνοντας τον τελικό του προορισμό σκέφτηκε πως θα μπορούσε να προθυμοποιηθεί να τον εξυπηρετεί σε μια πιο μόνιμη βάση οπότε και με πιο σταθερά επαναλαμβανόμενες και εγγυημένες απολαβές. Κάπου εκεί η έννοια της εξυπηρέτησης και της αλληλεγγύης περιορίζονται για να εξυπηρετήσουν μονομερώς το αίσθημα της επιβίωσης. Ο κόσμος εκεί κάτω στενεύει ακόμη περισσότερο, παρατηρώντας τον από εκεί πάνω. Στενεύει το περιθώριο της επιλογής του σωστού και δίκαιου έναντι του απρεπούς και άδικου. Όμως το καλό εκλαμβάνεται εκ παραδρομής ως καλό από τον δέκτη του που συμμετέχει με έναν τρόπο και στο κακό. Προσπαθώ με τις λευκές, κροκό, πανύψηλες, μυτερές μπότες μου να τρυπήσω το τζάμι και να σκάσω τη φούσκα που υπάρχει έξω από αυτό. Είναι όμως τόσο αδιαπέραστη και στιβαρή που κατεβαίνοντας κάτω θα αναγκαστώ να μπω κι εγώ μέσα σε αυτήν και να ζήσω όπως μπορώ. Ο μόνος τρόπος να επιβιώσεις από όσα η αντίληψή σου πιάνει αυτήν τη Δευτέρα και σου προκαλεί εσωστρέφεια και δειλία, να βγεις και να συναναστραφείς με το τεράστιο μέγεθος της  φούσκας που κλείνει μέσα της όλη την σκληρή πραγματικότητα, είναι κάποιες “Δευτέρες” να παραμείνεις ο “απρόσκλητος” ήρωας του έργου της ζωής σου και να μπορέσεις να την παρατηρήσεις, για λίγο ανεπηρέαστος,  από ψηλά.  “Uninvited”, το τραγούδι, που αρχίζει να σβήνει σιγά σιγά στα αυτιά μου και εγώ θαρρώ πως πρέπει να κατεβώ ξανά κάτω στη ζωή λίγο πιο έτοιμη. 

AUTUMN 2021

Ο ήλιος θα κρατήσει περισσότερο αυτήν τη φορά

 Παρασκευή 22 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης

Στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, το παράθυρο δεν έχει γρίλιες. Τα ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής κτίρια διακρίνονται για του φαρδύς, ψηλούς, ανά όροφο τοίχους, και μεγάλα θολωτά βαθιά παράθυρα. Σε αυτά τα παράθυρα δεν υπάρχουν παντζούρια, στόρια, γρίλιες μόνο πλούσιες βαριές κουρτίνες. Από το προηγούμενο βράδυ ζήτησα από τον άντρα μου πριν φύγει το πρωί να τραβήξει τις κουρτίνες για να μπει το πρωινό φως, πιθανόν και κάποιος λαμπερός ήλιος. Οι μέρες κατά την άφιξη ήταν μουντές και συχνά βροχερές. Αυτό ίσως αύξανε τις πιθανότητες να ακολουθήσουν φωτεινές, λουσμένες από ήλιο μέρες. Τις περίμενα αυτές τις μέρες, για πιο ζεστούς περιπάτους, πιο μεγάλες σε διάρκεια μέρες. Είναι πολύ περισσότερο το κρύο εδώ και πρέπει να διαθέσεις περισσότερες εισπνοές και εκπνοές για ίδια απόσταση. Το τολμώ αλλά τα πρωινά καταφέρνω πολύ δύσκολα να ξυπνήσω. Σήμερα όμως το φως κατάφερε και τρύπωσε ακόμη και κάτω από το πάπλωμά μου.

Το πρόσωπό μου νιώθω να φωτίζεται, το μαξιλάρι μου να είναι πιο ζεστό και νιώθω αρκετά ζεστή για να βρω το ανάλογο θάρρος και να βγω από το πάπλωμα. Φοράω μαύρες σατέν πιτζάμες με σατέν μπεζ ρέλι και χρυσές σατέν μπαλαρίνες στα πόδια. Το ίδιο χρώμα με το ρέλι είναι οι κουρτίνες στο δωμάτιο σε χοντρό γυαλιστερό ύφασμα ολικής συσκότισης. Ποτέ δεν μου άρεσε να ξυπνάω με τον ήλιο μέσα στα μάτια αλλά αυτό αλλάζει συνεχώς όσο μεγαλώνω, Μου λείπει η ενέργεια των είκοσι χρόνων που έπρεπε να την τιθασέψω για να ξεκουραστώ πραγματικά. Τώρα απαιτείται προσπάθεια για να δώσω ενέργεια στο σώμα μου και αφήνω τις συνθήκες να με προκαλούν. Ο σημερινός ήλιος με προκαλεί και με προσκαλεί να κάτσω στο πεζούλι εσωτερικά του παραθύρου, να ανοίξω διάπλατα το ένα φύλλο και να νιώσω στο δέρμα μου το κρύο ελαφρύ αεράκι. Λειτουργεί αναζωογονητικά. Νιώθω πως ανακτώ το έλεγχο του σώματός μου και διαπιστώνω πόσο μικρό είναι το δωμάτιο σε σχέση με την εντύπωση που μου έδινε το προηγούμενο βράδυ. Βιαστικά ντύνομαι και βγαίνω στον δρόμο.

Στον δρόμο η κίνηση είναι ακόμη λιγοστή και νιώθω πως μου ανήκει ολόκληρος. Περνάω απέναντι την μεγάλη λεωφόρο και στέκομαι στην αρχή των μεγάλων κήπων που βρίσκονται σε μια ατέλειωτη, χωρίς ορίζοντα, ευθεία μπροστά μου. Το χοντρό μαύρο καλσόν μου, το ριχτό μάλλινο πουλόβερ μέντα, η μαύρη εσάρπα μου γύρω από το λαιμό και τα σουέτ μαύρα μποτάκια πλατφόρμες δημιουργούν έναν ιδανικό συνδυασμό με το ρετρό μαύρο με τιρκουάζ λεπτομέρειες γυαλιστερό ρετρό αμάξι που είναι η attraction του πάρκου για το μήνα Οκτώβρη. Πολυτελή αμάξια της δεκαετίας του 30, φιγουράρουν σε μια έκθεση στη δεξιά πλευρά του πάρκου, έξω από τα βασιλικά ανάκτορα. Πλησιάζω και περιπλανιέμαι ανάμεσα στα εκθέματα όταν ένας κύριος με προσκαλεί να φωτογραφηθώ μπροστά σε εκείνο που έχει ταιριάξει άψογα με την εμφάνισή μου. Μου ζητάει να συμπληρώσω πρώτα μία φόρμα με τα στοιχεία μου που συνάμα αποτελεί και μία δήλωση συναίνεσης για επεξεργασία, δημοσίευση των φωτογραφιών στα κοινωνικά δίκτυα και ως ανταπόδοση, αποστολή του υλικού στην προσωπική μου ηλεκτρονική διεύθυνση. Το απόγευμα επιστρέφοντας ο concierge του ξενοδοχείου μου παραδίδει έναν εμπιστευτικό φάκελο. Κάθομαι στο lobby και ανυπομονώ να δω αν οι υποψίες μου θα επιβεβαιωθούν . Όμως το αποτέλεσμα ξεπερνά ακόμη και τις ελάχιστες προσδοκίες μου. Μια μαγική εικόνα στα χέρια μου και ένα θεαματικό αποτέλεσμα παίρνει μια διάσταση ανέλπιστη.“Αυτό είναι….”σκέφτομαι!. “ Το τέλειο εξώφυλλο βιβλίου!”. Ο ήλιος θα κρατήσει περισσότερο αυτήν τη φορά.

AUTUMN 2021

Αν δεν μπορείς να πας, απλά βγες και δες.

 Πέμπτη 21 Οκτωβρίου, έτος «Φούξια Αγριοβατομουριάς». 

Μήνας πορτοκαλοκολοκύθας και φυλλόπτωσης

Οι επισκέψεις στην τράπεζα, την εποχή δε του ψηφιακού κόσμου, είναι έξτρα βαρετές. Εξάλλου για πιο καλό λόγο, αλήθεια, θα μπορούσε να βλέπει κανείς ενδιαφέρουσα μια επίσκεψη στην τράπεζα; Εκτός αν είναι ερωτευμένος με την υπάλληλο στο customer service ή αν πρέπει να βρεθεί εκεί καθώς αποφάσισε να σηκώσει ότι χρήματα έχει και δεν έχει στον αποταμιευτικό του λογαριασμό, με σκοπό ένα ταξίδι για τον γύρω του κόσμου σε όσες μέρες θέλει. Εγώ πάντως είχα έναν φανταστικά βαρετό διεκπεραιωτικό λόγο που βρέθηκα εκεί 8:30 το πρωί. Ευτυχώς και για καλή μου τύχη σε ανάλογη διάθεση βρίσκονταν και η, κατά τα άλλα πάντα ευγενική μαζί μου, υπάλληλος που πάντα με περίσσια προθυμία με εξυπηρετεί. Ευτυχώς γιατί ένιωσα προς στιγμή πως έψαχνε μια όσο γίνεται πιο πιστική δικαιολογία για να με αποφύγει. Για καλή μου τύχη όμως χωρίς πολλά πολλά, μέσα σε ένα κλίμα πλήρους υποτονικότητας, με μετρημένες κουβέντες και περιορισμένη διάδραση, γρήγορα τακτοποιήθηκε το θέμα μου και άφησα τη θέση μου στον επόμενο.

Παρατηρώ όση ώρα είμαι απέναντι στην υπάλληλο πως έχω μία εθελοντική διάθεση να την βγάλω από τη νιρβάνα της. Νιώθω πιο πρόθυμη από εκείνη να δώσω χρώμα στη μέρα της και να την προσκαλέσω σε έναν χορό απαξίωσης για ότι μικρό και ανούσιο μπορεί να έχει η καθημερινότητά μας. Διστάζω και ταυτόχρονα νιώθω πως επαίρομαι για τις φορές που προκάλεσα σκέψη και προβληματισμό στους ανθρώπους που προσπάθησα να τους ασκήσω την επιρροή μου. Όμως δεν το κάνω καιρό τώρα πια αυτό. Πρέπει να είναι ανοιχτοί οι άθρωποι για κάτι τέτοιο και δε συμβαίνει αυτό, εδώ και κάποια χρόνια. Κάποιοι πάλι φοβούνται να ακούσουν μια πιο γενναία επιλογή και ας είναι απλά μια ευκαιρία να φαντασιωθούν μόνο για λίγο μια άλλη ζωή. Μπορούν να μη διαλέξουν να το σκάσουν έστω και για μία μέρα από τη ρουτίνα τους και τις υποχρεώσεις που αυτή φέρει. Μπορούν να αφήσουν το σώμα να συμμετέχει στα πρέπει και για τα θέλω να βγάλουν την ψυχή τους μια μεγάλη βόλτα κόντρα στον άνεμο με καπετάνιο τη φαντασία τους. Όμως ρομποτικά αποφεύγουν να γίνουν πιο ευάλωτοι και εύθραυστοι. Η τραπεζική υπάλληλος ξέρει πως ξέρω.

Εκείνη είναι αρκετά όμορφη χωρίς να καταφέρνει να διακρίνει πόσες ακόμη δυνατότητες έχει να γίνει ομορφότερη. Είναι ψηλή με ωραίες φαρδιές πλάτες που όμως τις γέρνει μπροστά κάνοντας τη να μοιάζει κοντύτερη. Έχει βαριά, μακριά, πυρόξανθα μαλλιά που η φόρμα τους ακολουθεί την γραμμή του βαρετής στάσης της. Φοράει απλά τα ρούχα για να είναι ντυμένη και δεν ντύνεται για να φορέσει ένα δικό της μοναδικό ύφος που θα κάνει πιο ορατή την αόρατη προσωπικότητά της. Είναι έξυπνη και αυτό φαίνεται από το πόσο γρήγορα λειτουργεί. Πάντα θεωρούσα τους αργούς όχι αρκετά ευφυείς.  Αν έλεγε ότι ένιωθε πιστεύω πως θα είχε πολλά να πει και άλλα τόσα, όσοι την άκουγαν, να κάνουν. Η άρθρωσή της είναι καθαρή και το ηχόχρωμά της προκαλεί μια ραδιοφωνική εμμονή στο τρόπο που θες προσεκτικά να την ακούς για να λαμβάνεις τα θετικά της vibes. Όμως η ματιά της σου υπενθυμίζει πως είναι υπάλληλος και όχι γυναίκα, ταλαντούχα επαγγελματίας, γλυκιά ερωμένη. Σε κοιτάει μέχρι τα βλέφαρα επιφανειακά και όχι στα μάτια. Με βλέπει όμως και με φιλοφρονεί για το κέφι μου να φορέσω κόκκινο κραγιόν πρωινιάτικα, με κίτρινο κοτλέ slim κοστούμι και μωβ πουκάμισο, ίδιες μωβ σουέτ γόβες και να πλέξω σφιχτά τα μαλλιά μου σε μια μακριά πλεξούδα. “Τι σε εμποδίζει να κάνεις το ίδιο;” της λέω και τότε επιτέλους σκάει ένα θαρραλέο πλατύ χαμόγελο. Για λίγο τότε παύει να κοιτάει τον υπολογιστή της και νιώθω πως σηκώθηκε νοητικά απ΄ την καρέκλα της.

Μερικά λεπτά μετά, είμαι με τα κλειδιά του αυτοκινήτου έξω από το υποκατάστημα όταν κόβει το αποφασιστικό μου περπάτημα για φυγή και διαφυγή μαζί, από το λίγο στο λιγάκι περισσότερο που μπορώ, κάτι που αντικρίζω. Η τέλεια εικόνα. Τόσο απλή μα τόσο τέλεια!. Από μία μικρή θέα που αφήνουν δύο άχαρα κτίρια να δημιουργηθεί, ακολουθώ την αργή πορεία ενός μικρού πλοίου που αναχωρεί για κάπου μάλλον όχι μακρυά. Δε σχίζει τα νερά απλά τα χαϊδεύει, όπως ήρεμα και άπνοα τα διασχίζει. Κοντοστέκομαι και είμαι σχεδόν επιβάτης. Πριν φύγω γυρνώ πίσω. Κατευθύνομαι προς το γραφείο της ενώ εξυπηρετεί κάποιον κύριο. Για λίγο σκέφτηκα πως θα με περάσουν για τρελή αλλά…… “Να ξέρεις”, της λέω, “κάθε πρωί, τέτοια ώρα το πλοίο φεύγει για το απέναντι νησί. Αν δεν μπορείς να πας, βγες απλώς και δες”.

AUTUMN 2021